تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر برخی نشانگرهای آپوپتوزی در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به سندرم ترک مورفین

زمینه و هدف: استفاده از داروهای مختلف در سندرم ترک معمولا اثربخشی کمی دارند و سبب وابستگی فرد به مواد جدید می­ گردد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر ۸ هفته تمرین مقاومتی بر سطح پروتئین های Bax و Bcl-۲ در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به سندرم ترک مورفین بود. روش ها: در این مطالعه تجربی، ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به ۴ گروه شامل کنترل، سندرم ترک، و تمرین مقاومتی فزاینده و سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده تقسیم شدند. اعتیاد به مورفین از طریق تجویز خوراکی مورفین سولفات ۰/۴ میلی گرم/دسی لیتر به مدت ۲۱ روز القا شد. برای اطمینان از وابستگی به مورفین، به تعدادی از حیوانات نالوکسان (۲mg/kg, ip) تزریق گردید. سپس گروه های تمرین به مدت ۸ هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. بعد همه موش ها کشته و بافت قلب آنها خارج گردید. برای ارزیابی فاکتورهای آپوپتوزی از کیت های الایزا استفاده شد. یافته ها: افزایش معنی دار سطح پروتئین Bax (پروآپپتوتیک) (۰/۰۳=P) و کاهش معنی دار سطح پروتئین Bcl-۲ (آنتی آپوپتوزی) (۰/۰۰۶=P) در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم گزارش شد. همچنین افزایش سطوح Bcl-۲ (۰/۰۴۳=P) و کاهش پروتئین های Bax (۰/۰۱=P) در گروه سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده در مقایسه با گروه سندرم ترک تفاوت معنی دار را نشان داد. نتیجه گیری: تمرین مقاومتی فزاینده احتمالا می تواند بر میزان کاهش فاکتورهای آپوپتوتیک بافت قلب در موش های با سندرم ترک مورفین اثر مثبت و محافظتی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

Apoptosis ، Heart tissue ، Incremental resistance exercise ، Morphine withdrawal syndrome ، آپوپتوز ، بافت قلب ، تمرین مقاومتی فزاینده ، سندرم ترک مورفین