بررسی اثر آنتی بادی های منوکلونال ضد پلاسمینوژن انسانی A۵E۱۰ ,A۴D۱۰ و A۳B۲ بر سیستم فیبرینولیز

سال انتشار: 1384
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 51

فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_BLOOD-3-1_004

تاریخ نمایه سازی: 29 آبان 1402

چکیده مقاله:

چکیده   سابقه و هدف   اصلی ترین ترکیب سیستم فیبرینولیز، پیش آنزیم پلاسمینوژن می باشد که توسط فعال کننده های مختلفی به فرم فعال خود یعنی آنزیم پلاسمین تبدیل شده و نقش حیاتی خود را که همانا لیز لخته های فیبرینی است ایفا می کند. نخستین آنتی بادی منوکلونال ضد پلاسمینوژن انسانی در سال ۱۹۸۲ توسط پلوپلیس تهیه و اثر آن مطالعه شد. از آن زمان تاکنون محققین متعددی در نقاط مختلف دنیا به تهیه و مطالعه آنتی بادی های ضد پلاسمینوژن همت گماشته اند که حاصل تحقیقات آن ها قابل توجه بوده و زوایای تاریکی از دانش ما را در مورد ساختمان و مکانیسم فعال شدن پلاسمینوژن، وضعیت فیزیولوژیک فیبرینولیزو غیره روشن ساخته اند. در این تحقیق، اثرات احتمالی سه آنتی بادی منوکلونال ضد پلاسمینوژن انسانی A۴D۱۰, A۵E۱۰ و A۳B۲ بر سیستم فیبرینولیز و مکانیسم احتمالی اثر آن مورد مطالعه قرار گرفت.   مواد و روش ها   پس از طی مراحلی نظیر کشت سلول های هیبریدومای تولید کننده آنتی بادی، تزریق این سلول ها به صفاق موش، تهیه آسیت و تخلیص آنتی بادی ها از آن، با روش های مختلفی از جمله ارزیابی چشمی لیز لخته پلاسمایی در حضور آنتی بادی ها، اندازه گیری کمی قطعات DD/E به روش آزمون D دایمر، ارزیابی به روش الیزا با استفاده از سوبسترای سنتتیک S-۲۲۵۱ و غیره اثر این آنتی بادی ها بررسی شد.   یافته ها   مشاهدات اولیه با استفاده از پلاسمای پولد انسانی نشان داد که دو آنتی بادی A۵E۱۰ و A۴D۱۰ در حضور فعال کننده های پلاسمینوژن t-PA ، u-PA و SK ، فعالیت سیستم فیبرینولیز را افزایش می دهند در حالی که آنتی بادی A۳B۲ در حضور این فعال کنند ه ها تاثیری بر سرعت فیبرینولیز ندارد. براساس نتایج به دست آمده از اندازه گیری کمی قطعات DD/E به روش آزمون D دایمر، اثر افزایشی آنتی بادی های A۴D۱۰ و A۵E۱۰ به صورت وابسته به دوز است. در آزمون دیگری که توسط سوبسترای سنتتیک S-۲۲۵۱ انجام گرفت مشخص شد که فعال شدن پلاسمینوژن در حضور اوروکیناز و در نتیجه شکسته شدن این سوبسترا در حضور آنتی بادی های A۵E۱۰ و A۴D۱۰ افزایش می یابد. به علاوه بی اثر بودن آنتی بادی A۳B۲ بر فعال شدن پلاسمینوژن در این آزمون نیز تایید شد.   نتیجه گیری   احتمالا آنتی بادی های A۴D۱۰ و A۵E۱۰ با باز کردن فرم ساختاری پلاسمینوژن، فعال شدن آن را در مقابل فعال کننده های پلاسمینوژن تسهیل می کنند.   کلمات کلیدی: فیبرینولیز، پلاسمینوژن، آنتی بادی منوکلونال، فعال کننده های پلاسمینوژن