مقایسه شیوه ترانسکت خطی و صید مجدد در برآورد فراوانی و تراکم جربوای هاتسونی فیروزی در دشت میرآباد، شهرضا

برآورد جمعیت دوپای فیروز (هاتسونی فیروزی) در دشت میرآباد شهرضا به شیوه­ های فاصله­ ای (ترانسکت خطی) و روش صید و صید مجدد در سال های ۱۳۸۶ لغایت ۱۳۸۸ صورت پذیرفت. در دوره مطالعه، در زمان فعالیت گونه و خارج از فصل تولیدمثل تلاش شد با زنده­ گیری، علامت­ گذاری، رهاسازی و صید مجدد افراد به شیوه اشنابل در چندین مرحله پیاپی فراوانی جمعیت در زیستگاه مورد نظر برآورد شود. همزمان با پیمایش ترانسکت­ های خطی با استفاده از موتورسیکلت و پرژکتور با کمک دو ناظر در تیپ ­های زیستگاهی مختلف افراد مشاهده شده به ثبت رسیدند. سعی شد تلاش برای برآورد فراوانی به شیوه ترانسکت خطی و شیوه اشنابل در تیپ­های زیستگاهی مختلف و همچنین در زمان های مختلف (مبتنی بر تغییرات نور ماه در شب­های مختلف) از توزیع مناسبی برخوردار باشد. نتایج حاصل از شیوه فاصله ­ای، اشنابل و شوماخر اشمایر فراوانی جمعیت گونه تحت مطالعه در زیستگاه موردنظر را به ترتیب ۲۲۶، ۴۰۲ و ۳۸۷  فرد برآورد نمودند. بررسی حدود اطمینان برآوردها نشان می دهد، سطح بالایی برآورد شده به شیوه ی ترانسکت خطی به سطح پایینی شیوه ی شوماخر اشمایر نزدیک تر است. با توجه به نتایج به دست آمده و ویژگی های رفتاری گونه تحت مطالعه به نظر می رسد در این پژوهش روش فاصله ای روش مطمئن تری نسبت به روش صید و صید مجد است. اگرچه روش­ های صید  مجدد طراحی شده به دلیل دارا بودن فرضیات محدودکننده بیشتر برای جمعیت های بسته دقت برآورد بالاتری را دارند، با این حال قابلیت اطمینان به روش برآورد فروانی یک گونه کاملا به رفتار گونه تحت مطالعه در گزینش زیستگاه بستگی خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

confidence limits ، distance methods ، estimation precision ، marking ، plain habitats ، حدود اطمینان ، دقت برآورد ، روش­ های فاصله­ ای ، زیستگاه های دشتی ، علامت گذاری