اثربخشی بسته آموزش بهوشیاری بر کاهش نشانه های بالینی و اختلالات همراه آن در کودکان دارای اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD)

مقدمه: اختلال نقص توجه - بیش فعالی یکی  از اختلالات شایع دوران کودکی است  که تا نوجوانی و بزرگساالی ادامه دارد و ابعاد مختلفی از زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. بدین خاطر الگوهای درمانی متعددی برای این اختلال طراحی شده است.یکی از ااین الگوها آموزش بهوشیاری است. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی  بسته آموزش بهوشیاری بر کاهش علایم و نشانگان بالینی کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی - نقص توجه است. روش: طرح پژوهش از نوع شبه آزمایشی و به صورت پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود.جامعه آماری پژوهش شامل کودکان ۱۲-۹ ساله دارای اختلال نقص توجه - بیش فعالی در شهر تهران بودند. نمونه مورد مطالعه  متشکل از ۳۰ نفر از کودکان مبتلا به اختلال بودند که به طور دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی، در دو  گروه آزمایش و کنترل گماشته شدند. گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای را به صورت هفتگی دریافت نمود. از مقیاس سنجش اختلال نقص توجه – بیش فعالی و فرم سیاهه رفتاری آخنباخ برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که آموزش بهوشیاری به طور معناداری بر کاهش نشانه های بالینی  کودکان بیش فعال موثر بوده است (p <۰.۰۰۱). علاوه براین نشانه های همراه در اختلال بیش فعالی از قبیل مشکلات عاطفی، اضطراب، مشکلات رفتار مقابله ای در این کودکان در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافته بود. بحث ونتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش، می توان روش آموزش  بهوشیاری را به عنوان یک روش موثر در کنار سایر روش ها برای کاهش نشانه های اختلال بیش فعالی بکار برد.

کلیدواژه ها:

اختلال نقص توجه – بیش فعالی ، بهوشیاری