اسم کریم در عرفان اسلامی

این مقاله از منظر عرفانی به بررسی «اسم کریم» می­پردازد. اسماء­الله هم در عرفان عملی و هم عرفان نظری جایگاه ویژه­ای دارد، به­طوری­که بدون آنها نه شناخت عارفانه حاصل می­شود و نه سلوک عرفانی. در این تحقیق به ابعاد مختلف معرفت­شناختی، وجودشناختی و سلوکی اسم کریم پرداختیم. در این رابطه مشخص شد که از جهت معرفت­شناختی، کریم به کسی اطلاق می­شود که به خاطر شرافت ذاتی­اش بخشش او دائمی بوده و حتی بدون درخواست، به دیگران می­بخشد و از خطای آنها می­گذرد. از منظر هستی­شناختی، اسم کریم از اسمای صفات بوده و با اسم جلیل تناکح اسمایی دارد. در این تناکح که غلبه با اسم جلیل است، اسم کریم جلال خدا را که موجب دوری بندگان از اوست، تلطیف کرده و راه را به سوی حق باز می­کند، همچنین این اسم سبب خلقت ممکنات و رساندن عطایای الهی به آنهاست. از منظر سیر و سلوکی، پیوند سه­گانه تعلق، تخلق و تحقق در سلوک عرفانی جایگاه والایی دارد و مظهر اسم کریم سالکی است که مربی عالم بوده، تمامی زشتی­های خلقی را از او زدوده باشد و به مکارم اخلاق زینتش بخشیده باشد. چنین بندهای چون به مظهریت این اسم نائل شده است، به عیان امتناع خروج خود از حکم ربوبیت حق را درمییابد و به کرم مولایش حسن ظن مییابد.

کلیدواژه ها:

اسماء الله ، سیر و سلوک ، عبدالکریم ، عرفان اسلامی ، کریم ، هستی شناسی