ارزیابی عملکرد مواد منعقد کننده پلی آلومینیوم کلراید و کلروفریک در حذف کدورت بالا

یکی از مشکلات تصفیه خانه های آب آشامیدنی بحث کدورت و کاهش ظرفیت تصفیه (در نتیجه کاهش آب دردسترس مصرف کنندگان) به ویژه در مواقع سیلابی بودن رودخانه است. یکی از روش ها برای کاهش این مشکلات استفادهاز فرایندهای فیزیکو شیمیایی تصفیه منجمله انعقاد است. هدف این تحقیق بررسی راندمان و شرایط بهینه حذف کدورت در سه کدورت ۴۰۰۰-۲۳۰۰ و ۵۰۰ (مطالعه موردی رودخانه زاینده رود و تاسیسات آب اصفهان از رودخانه تا تصفیه خانه) در مقیاس جارتست با استفاده از دو منعقد کننده پلی آلومینیوم کلراید و کلریدفریک به همراه کمک منعقد کنندههای کیتوسان و پلی الکترولیت و مقایسه نتایج آن با فرات سدیم است. نتایج نشان داد بهترین تاثیر انعقاد در حذفکدورت در کدورت های ۴۰۰۰ و بالاتر، مربوط به تزریق پلی آلومینیوم کلراید به اضافه پلی الکترولیت به ترتیب با تزریق ۴/۵ و ۰/۲ ppm و برای کدورت های پایین تر مربوط به تزریق۴/۵ ppm پلی آلومینیوم کلراید در شرایط اختلاط سریع ۱۴۰ rpm به مدت یک دقیقه و در ادامه شرایط محلی است. راندمان حذف کدورت برای کدورت های ۴۰۰۰، ۲۲۲۵ و ۵۰۰ با ترکیب بهینه فوق، به ترتیب به ۹۷/۴۵%، ۹۷/۸% و ۹۸% به دست آمد. عملکرد زمانی کیتوسان در شرایط یاد شده پایین تر از پلی الکترولیت بود. مقایسه این نتایج با نتایج تحقیق تاثیر کاربرد فرات سدیم برای حذف کدورت بالا نشان داد با دوز تزریق پایین تر فرات سدیم ۱/۵۴ ppm، امکان حذف کدورت بالا تا ۹۹/۰۷% با صرف هزینه کمتر در سرعت اختلاط مهیا است.

کلیدواژه ها:

تصفیه خانه آب شرب ، انعقاد ، کمک منعقد کننده ، کیتوسان ، پلی الکترولیت ، کلرید فریک ، پلی آلومینیومکلراید ، کدورت بالا ، فرات سدیم.