اثربخشی امید درمانی بر اضطراب و تاب آوری کودکان کار تحت پوشش مراکز حمایتی استان بوشهر

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی امید درمانی بر اضطراب و تاب آوری کودکان کار تحت پوشش مراکز حمایتی استان بوشهر بوده است. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و جامعه آماری پژوهش حاضر کودکان کار تحت پوشش مراکز حمایتی استان بوشهر بود. حجم نمونه پژوهش ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند بود. ابزار جمع آوری اطلاعات نیز پرسشنامه های اضطراب بک (۱۹۸۸) و تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) بود. یافته ها نشان داد که میانگین نمره تعدیل شده متغیر اضطراب در آزمودنی های گروه آزمایش در مرحله پس آزمون کمتر از آزمودنی های گروه کنترل است که نشان از تاثیر مثبت امیددرمانی بر اضطراب در آزمودنی های گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه دارد. میانگین نمره تعدیل شده هر یک از مولفه های تاب آوری یعنی شایستگی، استحکام شخصی، اعتماد به غرایز شخصی، تحمل عواطف منفی، پذیرش مثبت عواطف، روابط ایمن و مهار امنیت در آزمودنی های گروه آزمایش در مرحله پس آزمون بیشتر از آزمودنی های گروه کنترل است به عبارت دیگر می توان گفت که امیددرمانی موجب بهبود مولفه های تاب آوری یعنی شایستگی، استحکام شخصی، اعتماد به غرایز شخصی، تحمل عواطف منفی، پذیرش مثبت عواطف، روابط ایمن و مهار امنیت در آزمودنی های گروه آزمایش در مرحله پس آزمون نسبت به گروه کنترل گردید. نتیجه گیری کلی پژوهش نشان داد که امید در زندگی یک جنبه مهم و زیربنایی برای کنترل شرایط نامطلوب محسوب می شود و نیرو محرکه قدرتمندی برای رشد و تعالی کودکان به حساب می آید، بنابراین با تقویت و پیاده سازی امید درمانی می توان به بهبود اضطراب و تاب آوری کودکان کار کمک نمود.

کلیدواژه ها:

امید درمانی ، اضطراب ، تاب آوری ، کودکان کار.