بررسی مبنای مجازات در جرایم حدی در صورت بروز جنون پس از صدور حکم قطعی

مجازات از دیرباز در تمام جوامع واکنش اجتماع در برابر فرد مجرم نسبت به کژی ها و انحرافات وی از عقاید ، فرهنگ ، سنن و آداب و رسوم مورد احترام آن جامعه بوده است . عقل آدمی و عدالت اجتماعی ضرورت وجوب مجازات را برای فرد خاطی به اثبات رسانده است . در دین مبین اسلام نیز مجازات فرد خاطی و گناهکار از اهم موارد محسوب می شود و در این رابطه شرایط داشتن مسئولیت کیفری موضوع تعیین کننده برای اجرا یا عدم اجرای مجازات است. در خصوص داشتن یا نداشتن مسئولیت کیفری روایات متعددی وجود داردکه همگی موید این معناست که یکی از شرایط مسئولیت کیفری عقل است یعنی شخص در حین ارتکاب جرم باید عاقل باشد و بر مجنون مجازاتی نیست . اما موضوع قابل تامل اجرای مجازات به هنگام بروز عارضه جنون در شخص پس از صدور حکم قطعی است . امری که تبصره ۱ ماده ۱۵۰ قانون مجازات اسلامی به آن اشاره نموده است و در پژوهش حاضر بدان پرداخته شده است . در این خصوص بررسی روایتی که مبنای ماده مذکور در قانونگذاری بوده و همچنین مقایسه متن ماده ۱۵۰ ق.م.ا با ماده ۵۰۲ آ.د.ک به نظر می رسد حکم روایت مذکور متفاوت از حکمی است که قانونگذار و برخی از فقها از آن به دست آورده اند و نتیجتا شخص مجنون مشمول این روایت نمی گردد.

کلیدواژه ها:

مجنون ، مجازات حدی ، جنون پس از صدور حکم قطعی