اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر بهزیستی روانشناختی و الگوهای ارتباطی مادران دارای فرزند با اختلال اتیسم در شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر الگوهای ارتباطی و بهزیستی روانشناختی مادران دارای فرزندبا اختلال اتیسم در شهر تهران بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترلبود. جامعه آماری شامل تمامی مادران دارای فرزند با اختلال اتیسم مراجعه کننده به مرازکز توانبخشی شهر تهران در سال۱۴۰۲ بود که از میان آنها تعداد ۳۰ نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت گمارش تصادفیدر گروه آزمایش ۱۵ نفر و گروه گواه ۱۵ نفر جایگزین شدند. برای آزمودنی های گروه آزمایش جلسات درمان شناختیرفتاری به صورت گروهی برگزار شد و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. هر دو گروه در دو مرحله پیش آزمون وپس آزمون به پرسشنامه های پژوهش پاسخ دادند. برای جمع آوری داده از پرسشنامه های بهزیستی روانشناختی و الگوهایارتباطی استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل کوواریانس داده ها نشان دهنده ارتقا بهزیستی روانشناختی (p<۰/۰۵)) و الگوهایارتباطی (p<۰/۰۵) مادران در گروه آزمایش بود. در نتیجه میتوان گفت که از درمان شناختی رفتاری میتوان جهت برطرفساختن مشکلات ارتباطی و سلامت روانی مادران دارای کودک اتیسم استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، اختلال اتیسم ، الگوهای ارتباطی ، بهزیستی روانشناختی