جایگاه مولفه های تاثیر گذار در بهره وری انرژی در ساختمان روستایی با رویکرد جنبه های معماری

افزایش جمعیت، توسعه روز افزون شهرها و در پی آن تخریب فضاهای سبز موجود و در نتیجه افزایش آلودگی هوا و گرم شدن کره ی زمین، ضرورت توجه به راهکارهایی برای همزیستی با شرایط طبیعی، حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده شدن زمین، حفظ محیط زیست و کاهش میزان مصرف انرژی را افزایش می دهد. به منظور افزایش فضای سبز در شهرها و بهره وری هرچه بیشتر از انرژی در ساختمان، به ویژه در مرکز شهرها، یکی از راهکارها حرکت به سوی معماری سبز می باشد که از گرایش ها و رویکردهای نوین معماری بوده و در سال های اخیر مورد توجه عده زیادی از طراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است. این معماری که برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست بوده تا ضمن پاسخگویی به نیاز افراد، در جهت بقای متقابل انسان و محیط گام بردارد. رطوبت در اجزای ساختمان بخصوص در جدارها تاثیر قابل ملاحظه بر مصرف انرژی و کاهش مقاومت حرارتی و همچنین تخریب مصالح و مشکلات عملکردی ساختمان دارد. امروزه که جهان رو به صرفه جویی انرژی و حفظ محیط زیست پیش می رود، هدف معماران در درجه اول استفاده بهینه از عوامل طبیعی و سپس حفاظت از انرژی های تجدید ناپذیر است. علیرغم اینکه اکثر الزامات قانونی از نظر عملکرد انرژی به ساختمان های تاریخی خطاب نمی شود، آگاهی فزاینده ای در مورد ارتباط آن ها برای رسیدن به اهداف کاهش انتشار CO۲ اروپا وجود دارد. این مقاله موضوع نوسازی ساختمان های سنتی را با در نظر گرفتن ضرورت مداخله آگاهانه از نظر حفظ میراث، بهره وری انرژی و دوام مالی درگیر می کند. به طور خاص، این تحقیق یک مطالعه موردی واقعی از یک ساختمان روستایی واقع در شمال ایتالیا را تجزیه و تحلیل کرد. هدف اصلی این مطالعه مقایسه دو سناریو مختلف بازسازی با در نظر گرفتن همزمان جنبه های معماری، انرژی و مالی است.

کلیدواژه ها:

بهره وری انرژی ، معماری ، ساختمان روستایی ، رطوبت ، فضای سبز ، محیط زیست.