بررسی چاپ پارچه با فرآیند چاپ سه بعدی مبتنی بر اکستروژن مواد

ساخت افزودنی که تحت عنوان چاپ سه بعدی نیز شناخته می شود فناوری ساخت لایه به لایه قطعات سه بعدی است. فناوری چاپ سه بعدی می تواند مزایای بالقوه ای مانند تولید انعطاف پذیر، مقرون به صرفه و محصولات با کیفیت بالا را داشته باشد. این روش هم چنین می تواند با کم کردن ضایعات و کاهش مصرف انرژی، آب و مواد شیمیایی اثرات زیست محیطی را بهبود ببخشد. روش های متفاوتی برای چاپ سه-بعدی وجود دارد. فناوری FDM یا مدل سازی رسوب ذوب شده که در آن مواد به شکل فیلامنت با استفاده از یک نازل روی بستر قرار می-گیرند، می تواند یک فناوری جایگزین برای سایر فناوری های نوین چاپ روی پارچه باشد. در پژوهش حاضر، ابتدا شرایط بهینه تولید فیلامنت پلی پروپیلن و فیلامنت نانوکامپوزیت به وسیله دستگاه ذوب ریسی بررسی می شود. سپس چسبندگی فیلامنت های چاپ شده روی پارچه بررسی می شود. نتایج نشان داده است که فیلامنت های پلی پروپیلن چسبندگی بالایی با پارچه پلی پروپیلن داشته اند و چسبندگی فیلامنت نانوکامپوزیت با پارچه پلی پروپیلن نسبت به پلی پروپیلن خالص افزایش یافته است.

کلیدواژه ها:

ساخت افزودنی ، چاپ سه بعدی ، FDM ، فیلامنت پلی پروپیلن ، چسبندگی