مدل مفهومی بازآفرینی مراکز شهری با تأکید بر گردشگری شهری (نمونه موردی: مرکز شهر ساحلی محمودآباد)

مراکز شهری در گذشته نه چندان دور، کانون اصلی و قلب تپنده شهرها بوده است. هم اکنون به دلایل متعددی شاهد کم رنگ شدن و از بین رفتن تدریجی این نقش می باشیم. از آنجا بازآفرینی این مراکز نیازمند سرمایه گذاری قابل توجهی می باشد به نظر می رسد می توان با بهره گیری از ظرفیت های بالقوه گردشگری شهری به منظور تشویق همزمان بخش خصوصی و حمایت های بخش دولتی جهت سرمایه گذاری برای تحقق پذیری بازآفرینی مراکز شهری بهره برداری نمود. این پژوهش با مروری بر رویکردهای مختلف بازآفرینی مراکز شهری، اساساً به دنبال این موضوع می باشد که مکان و فرم شهری تا چه حد تأثرگذار بر گردشگر و بازدیدکننده شهری است. از این رو در پی تدوین مدل مفهومی به منظور بازآفرینی مراکز شهری با رویکرد گردشگری شهری می باشد. در ادامه به آزمون و سنجش مدل تدوین شده در نمونه موردی مدنظر می پردازد. روش تحقیق این مقاله توصیفی - تحلیلی است. روش تحقیق اطلاعات شامل مطالعات کتابخانه ای، پرسش نامه و میدانی می باشد. روش نمونه برداری به صورت تصادفی بود. حجم نمونه انتخابی 384 نفر بوده و پایانی پرسش نامه با استفاده از آلفای کرونباخ و روایی آن از طریق آزمون بارتلت و شاخص KMO در سطح بالایی مورد تأیید قرار گرفته است. علاوه بر این اطلاعات بدست آمده از پرسش نامه با استفاده از آزمون T، تحلیل همبستگی، رگرسیون ساده و چند متغیره تحلیل شده است. نتایج این تحقیق صحت و درستی مدل مفهومی تبیین شده را مورد تأیید قرار می دهد. نتایج بررسی های آماری نشان می دهد که مؤلفه زیست محیطی بیشترین نقش را در بازآفرینی مراکز شهری با رویکرد گردشگری شهری را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، مراکز شهری ، گردشگری شهری ، طراحی شهری