اثربخشی برنامه آموزش تاب آوری بر افزایش تاب آوری و بخشش زنان متاهل شهر تهران

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی تاب آوری بر میزان بخشش و تاب آوری زنان مطلقه شهر تهران انجام گرفته است. روش: جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زنانی بود که در سال 93 در شهر تهران از همسران خود طلاق گرفته بودند. به منظور انجام این پژوهش، 30 زن مطلقه در شهرتهران ، به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و با طرح پژوهش حاضر از نوع آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و تقسیم تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. مداخلات مربوط به آموزش گروهی تاب آوری بر روی گروه آزمایش صورت پذیرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه عفو و گذشت ان رایت و همکاران (1997) و مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) بوده است. داده های بدست آمده با روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و کنترل وجود داشت، بدین معنی که آموزش گروهی تاب آوری منجر به افزایش میزان بخشش در مولفه های احساس و هیجان شخص نسبت به خاطی، واکنش شخص آزرده نسبت به آزارنده، برداشت کنونی فرد نسبت به خطاکار و افزایش تاب آوری در زنان مطلقه گردیده است. بحث و نتیجه گیری: زنان مطلقه پس از متارکه با همسران خود دچار مشکلات عدیده ای می گردند. با توجه به نقش بخشش در کاستن از احساسات منفی و افزایش احساسات مثبت می توان دریافت که آموزش تاب آوری می تواند به زنان مطلقه کمک کند تا بهتر با شرایط زندگی شان سازگار گردند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، بخشایش گری ، زنان مطلقه