بررسی سامانه های غیر فعال خورشیدی در معماری تاریخی اصفهان

استفاده از انرژی های تجدیدپذیر همچون انرزی حاصل ازتابش خورشید یکی از بهترین راه ها جهت کاهش استافده از انرزی های تجدیدناپذیر است از آنجا که غالب ساختمانهای بومی اصفهان به گونه ایی طراحی شده اند که گرمایشی سرمایشی و نور رسایی در انها به صورت طبیعی و همساز با اقلیم تامین گردد، میتوان با شناخت و استفاده مجدد ا از این ترفندها، میزان استفاده از تجهیزات گرمایشی، و سرمایشی و به دنبال آن استفاده از انرژی های تجدیدناپذیر را به حداقل ممکن می رساند لذا هداف این پژوهش بازشناسی و معرفی دستاوردهای و تجربیات ارزشمندی است که معماران بومی در آثار اصفهان جهت بهره گیری از انرژی خورشیدی مدنظر داشته اند. این پژوهش به صورت تاریخی توصیفی تحلیلی بر مبنای دو روش میدانی و کتابخانه ای انجام شده است . همچنین بسیاری از اصول سامانه غیر فعال خورشیدی در این آثار من جمله توجه به جانمایی جهت گیری، عناصر فضایی و کالبدی بنا، قابلیت معاصر سازی و استفاده مجددا در طرحهای جدید را هم دارند.

کلیدواژه ها:

سامانه های غیر فعال خورشیدی ، انرزی خورشیدی ، اقلیم و معماری اصفهان