بررسی و تبیین شیوه ی ساخت و ساز در باغ های ایرانی و ژاپنی

تحقیقات انجام یافته در مورد باغ های تاریخی به طور عمده شامل نحوه ی شکل گیری , نوع عناصر به کار رفته و نحوه یچیدمان و ساختار فضایی آن ها است در حالی که, این مقاله قصد دارد تا علاوه بر موارد فوق به تاثیر گذاری عناصرو اجزا وکالبد بر کاربرنیا بپردازد .در ژاپن با پیشینه غنی باغسازی ,باغ های تاریخی به عنوان عظیم ترین میراث فرهنگی بشر بخشقابل توجه ومهمی را در میان سایت های تاریخی این کشور به خود اختصاص داده است در سال 100 سال اخیار نظریات ورویکرد های متنوعی در برخورد با سایت های تاریخی مطرح شده و به لحاظ تاریخی تضارب و تشابه فروانی از احیای حداقلیتابازسازی حداکثری مورد توجه مسولان و طراحان بوده است .باغ های تاریخی بخشی از منظر فرهنگی هستند که در نتیجههمپوشانی و تعامل میان فرهنگ و طبیعت پدید می آید بنابرین در احیای آن ها , تنها نگهداری و حفاظت از کالبد باغ بهمعنای تداوم و ارزش های ناملموس منظر نیست نسبت از بین رفتن این ارزش های فرهنگی می شود . این مقاله بر آن استتا دو نمونه از باغ های ایرانی و ژاپنی با سابقه ایی کهن و تکامل یافته طی قرنن متمادی را به گونه ای تطبیقی همراه بانتیجه گیری منطقی به مقایسه بنشیند و با بیان اشتراکات و افتراقات آن ها شیوه های متفاوت طراحی جهت خلق مفهومواحد را در انطباق با شرایط محیطی و فرهنگی متنوع به مکاشفه بپردازد. نتایج حاکی از آن است که موثر ترین راه حصولآرام در فضا از ترجمان کالبدی اعتقادات مذهبی مردمان حاصل شده اگرچه در فرهنگ ها و اقلیم های گوناگون به گونهای متفاوت نمود یافته است.

کلیدواژه ها:

باغ ، باغ ایرانی ، باغ ژاپنی ، بافت های تاریخی ، خلم فضا