اثرات خودپالایی رودخانه ها بر توسعه کشاورزی پایدار

رودخانه ها به عنوان یکی از منابع اساسی تأمین آب برای مصارف گوناگون از جمله کشاورزی، شرب و صنعت مطرح می باشند. اگر نقش نیروی انسانی درجامعه محور توسعه شناخته شده است نقش آب نیز در منابع طبیعی به مشابه مرکز توسعه، بیشترین تأثیر را در روند گسترش جامعه انسانی و پیدایش فرهنگ تمدن جهانی داشته است. بهره برداری از منابع آب بدون رعایت ملاحظات زیست محیطی موجب آلودگی های فیزیکی، شیمیایی و گاهی، آلودگی بیولوژیکی جریان ها و منابع می شود. حفظ و احیاء منابع به عنوان یکی از نهادهای پرارزش در روند تولیدات کشاورزی می باشد و شاخص مهمی در جهت ایجاد یک نظام کشاورزی پایدار می باشد که مورد توصیه موکد از سوی متخصصان این رشته قرار گرفته است. در روند توسعه پایدار کشاورزی، منابع آبی نقش بسزایی را ایفا می کنند و باید از کیفیت قابل قبولی برخوردار باشند، مانند رودخانه ها که در معرض آلودگی های متعدد قرار دارد، در صورتیکه این منبع آبی در بسیاری موارد در تأمین آب مورد نیاز در کشاورزی مورد استفاده قرار می گیرد. در نتیجه برای حفظ کیفیت متناسب آب رودخانه ها، نباید بیش از حد توان خودپالایی رودخانه، آلاینده وارد آن شود که این امر مستلزم رعایت موارد بسیاری است. رودخانه ها در مسیر خود دچار تغییر و تحولات بسیاری می شوند و نیز تا حدی توانایی خود پالایی دارند که این امر می تواند باعث از بین رفتن بسیاری از آلاینده ها شود. بنابراین باید اقداماتی صورت گیرد که این توانایی خودپالایی از بین نرفته و بلکه افزایش می یابد که این مهم جز با نگهداری این منبع ارزشمند و جلوگیری از آلودگی آن بخصوص با پساب کشاورزی و فاضلاب های خانگی و صنعتی امکان پذیر نیست.

کلیدواژه ها:

خودپالایی ، توسعه پایدار ، آلودگی منابع آب ، کشاورزی