تبیین برنامه ریزی توریسم با تکیه بر پایلوت های گردشگری استان قزوین

صنعت گردشگری در فضاهای روستایی، به عنوان رویکرد و فعالیتی مکمل، با توجه به ظرفیت های طبیعی - تاریخی و فرهنگی موجود قادر است برای ارتقای کیفیت زندگی ساکنان نواحی روستایی، تجدید حیات روستاها و در نهایت توسعه پایدار روستایی، نقش اساسی ایفا کند. از این رو، شناسایی و تبیین قابلیت ها و محدودیت های صنعت گردشگری در سکونت گاه های روستایی اهمیت ویژه ای دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی پتانسیل های جذب توریسم، شناسایی و معرفی توانمندی های بالقوه و بالفعل گردشگری و افزایش اثرات مثبت و کاهش اثرات منفی صنعت گردشگری در پایلوت های گردشگری روستایی استان قزوین است. مقاله حاضر، از نوع اسنادی و میدانی بوده که با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی نگرش ساکنان پایلوت های گردشگری روستایی استان قزوین نسبت به اثرات و پیامدهای گردشگری روستایی پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش، ساکنان پایلوت های گردشگری روستاهایی بوده اند که دارای گردشگری بوده که اثرات گردشگری در این روستاها توسط ساکنان این مناطق درک شده اند. حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول کوکران و به روش تصادفی ساده، انتخاب شد. برای گردآوری داده ها از کتب، طرح ها، اسناد، مقالات، پایان نامه ها و پرسش نامه و برای تجزیه و تحلیل آن از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج به دست آمده از تحلیل داده های موجود، نشان داد که برنامه های گردشگری روستایی در استان قزوین در یک دهه اخیر، موجب ارتقای کیفیت و کمیت گردشگری شده که ارائه راهبردهای توسعه گردشگری در این استان منجر به استفاده مطلوب و بهینه از پتانسیل های فرهنگی، تاریخی و طبیعی آن می شود و بافت تاریخی این استان، توانایی های بالقوه ای در جذب گردشگر و بالا بردن رشد و توسعه اقتصادی منطقه ای کشوری را داراست.

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، توریسم ، برنامه ریزی ، پایلوت های گردشگری