تصویرگری یا پیوند عاطفه و تخیل در زبان هنجار

زبان دستگاهی از نشانه های قراردادی برای ایجاد ارتباط است. انسان ها همواره در طول تاریخ، برای تفهیم و تفاهم و انتقال پیام درونی خود به وسیله زبان رابطه برقرار کرده اند. حال اگر این زبان به عنوان یک نظام، با شگردهای بلاغی خیال انگیز شود، زبان ثانوی یا ادبیات پدید می آید که در این مقاله، چگونگی تبدیل زبان به ادبیات مورد بررسی قرار گرفته است. خیال انگیزی به خلاف آن که پنداشته اند ذاتی نیست بلکه اکتسابی می باشد و شاعر آن را از طریق علم بیان می آموزد. علم بیان، دانش آرایش سخن (زبان) است و موضوعات آن، تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه می باشد که کاربرد آن ها زبان را تصویری می کند. شاعر، با استفاده از عنصر خیال و پیوند دادن آن با عاطفه، یعنی شخصیت شعری که من شاعری است، زبان را به ادبیات تبدیل می کند. هر منتقد یا خواننده ای در نقد و بررسی شعر، باید به این نکته ها توجه کند که آیا تخیل شاعر قوی است یا ضعیف این تصویر برای اولین بار میان دوچیز ارتباط برقرار می کند یا تکراریست عناصر تخیل شاعر از طبیعت است، یا زندگی شهری بنابراین منتقد باید معنای ثانوی را که در ادبیات ارزش دارد رمزگشایی کند. بدیهی است، این کارکرد زبان در ادبیات همه ملت های جهان صدق می کند زیرا ارتباط همه انسان ها به وسیله زبان است و تصویرگری یا خیال انگیزی، یعنی کاربرد فنون و شگردهای ادبی، از زبان هنجار یا رسمی، ادبیات می سازد

کلیدواژه ها:

هنر ، زبان ، برجسته سازی ، شعر ، عاطفه ، تخیل ، هنجارگریزی ، سبک