نقش فضاهای جمعی در ارتقا تعاملات اجتماعی سالمندان (مطالعه موردی: خانه سالمندان توحید-تهران)

سالمندی عبارت است از مرحله ای منحصر به فرد که دارای ویژگی های روانی مشخصی است که در قالب حالتی از فروپاشی خودنمایی می کند و امکانات سازگاری روانی و اجتماعی فرد را در برمی گیرد، بنابر این قدرت به کارگیری توانمندی های جسمی و عقلی جهت رویارویی با فشارهای زندگی را در وی به اندازه ای کاهش می دهد که پرداختن کامل به نیازمندی های محیطی غیر ممکن می گردد و یا حتی دستیابی به حد متوسطی از تامین نیازمندی های مختلف امکان پذیر نخواهد بود.از این روی در مقاله فوق با بررسی خانه سالمندان توحید دریافته شد که مجموعه فاقد فضاهای مناسب به جهت برطرف کردن نیازهای گفته شده در سالمندان است و به ویژه اهمیت زیادی به فضاهای جمعی لازم برای تحقق و تقویت سلامت حیات سالمندان قایل نیستند. از این رو هدف این تحقیق شناسایی عوامل تاثیر گذار در سرزندگی و ارتقای سلامت سالمندان ساکن خانه سالمندان است. جهت شناخت کامل تر مفهوم زندگی ا جتماعی در خانه سالمندان، با استفاده از روش پیمایش، مطالعات میدانی و تعیین نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدها به شیوه مدل تحلیل SWOT به بررسی و ارزیابی پتانسیل ها و قابلیت های خانه سالمندان توحید در تهران به گونه ای علمی، همراه با رعایت مسایل زیست محیطی پرداخته شده است. سپس به ارایه راهکارهایی برای توسعه تعاملات اجتماعی در خانه سالمندان و در نهایت حرکت در راستای توسعه طرح های مذکور ناحیه ای تاکید شده است. نتایج حاصل از مطالعات میدانی، مدل های تحلیلی و تجزیه و تحلیل های تجربی در منطقه مورد مطالعه بیانگر این واقعیت است که عدم بهره برداری اصولی و ضعف بینش علمی مدیران نسبت به مسایل تعاملات اجتماعی در میان سالمندان، خانه سالمندان توحید را با آسیب پذیری بالایی مواجه کرده است. برای فایق آمدن بر مشکلات نیازمند بازنگری در برنامه های جاری و ارایه راهکارهای مناسب جهت کاهش نقاط ضعف و محدودیت ها و بهره گیری از نقاط قوت و فرصت های موجود می باشد.

کلیدواژه ها:

خانه سالمندان ، مدل SWOT ، تعاملات اجتماعی ، فضاهای جمعی