توافق نامه برجام از منظر قانون اساسی ایران و معاهدات داخلی

به نظر حقو قدانان برجام را هم می توان موافق تنامه ای بین المللی و تفاهم نامه ای غیرالزام آور تلقی کرد هم برای آن ماهیتی غیر از معاهده در نظر گرفت. برای پاسخ به این پرسش که برجام معاهده بین المللی است یا صرفا یک تفاهم سیاسی بین جمهوری اسلامی ایران با گروه 5+1، از یک سو باید به متن 167 صفحه ای برجام مراجعه کرد و از سوی دیگر باید قواعد حاکم بر حقوق بین الملل و قوانین کشورهای مذاکره کننده را مورد توجه قرار داد. هرچند در متن برجام سخنی از معاهده بودن آن به میان نیامده است، اما با مراجعه به حقوق داخلی و بین الملل، می توان آن را موافق تنامه بین المللی به حساب آورد. دولت ایالات متحده امریکا قبل و بعد از رسانه ای شدن متن برجام و بعد از آنکه از مجاری قانونی دو کشور -کنگره امریکا و مجلس شورای اسلامی ایران- به سلامت عبور کرد، اصرار دارد که برجام یک معاهده بین المللی نیست و نمی توان برای آن اعتبار حقوقی مبرهنی در نظر گرفت. مقامات دستگاه دیپلماسی کشور نیز ادبیاتی مشابه دولتمردان امریکایی اتخاذ و تاکید کرده اند؛ آنچه اتفاق افتاده، یک تفاه منامه است و نه یک موافق تنامه الزام آور که کشورهای طرف مذاکره را در چالشی به نام ضمانت اجرا تحدید کند؛ بر همین اساس در این مقاله به بررسی توافق نامه برجام از منظر قانون اساسی ایران و معاهدات داخلی پرداخته خواهد شد

کلیدواژه ها:

برجام ، معاهده ، موافقت نامه ، قانون اساسی