تعیین زمان قابل قبول عبور عابرین پیاده از عرض معابر درون شهری با استفاده از روش راف

وجود فرصت کافی و ایمن برای عبور از عرض عابرین در خیابان های شهری یکی از مسایل مطرح در تحقیقات دهه های اخیر بوده است. فرصت بحرانی یکی از پارامترهای مهم در تعیین زمان قابل قبول عابرین در عبور از عرض تقاطع های شهری می باشد. فاصله عبور قابل قبول بحرانی می تواند تحت تاثیر عواملی چون جنسیت عابرین و همچنین سن آن ها قرار گیرد. در پژوهش حاضر به بررسی تاثیرگذاری عوامل ذکر گردیده و تاثیر آن بر قبول فرصت نیز مورد توجه قرار گرفت. روش برداشت داده ها به شیوه بازدید میدانی و فیلم برداری انجام گرفت. پس از مشاهده و بازبینی فیلم برداری های انجام شده اطلاعات 1129 عابر پیاده جمع آوری شد و زمان های پذیرفته شده و رد شده عابرین پیاده ثبت گردید. برای به دست آوردن زمان بحرانی در پژوهش حاضر از روش راف با توجه به تاثیر جنسیت، سن و همچنین مشخص نمودن معنادار بودن فرضیات مشخص شده با استفاده از آزمون نمونه مستقل تی پرداخته شد که نتایج کلی این پژوهش نشان داد با توجه به بالا رفتن سن در عابرین پیاده، زمان بحرانی جهت عبور آن ها افزایش یافت که در بانوان مسن این افزایش زمان به اندازه بسیار زیادی نسبت به سایر گروه های سنی بالا بود (6/1 ثانیه)، در نتیجه برای این گروه سنی باید تسهیلات ویژه ای نظیر پل عابرین پیاده و یا نصب سرعت گیر قبل از چهارراه ها اتخاذ گردد. همچنین آزمون های انجام شده برای فرضیه تاثیر جنسیت نشان داد که آقایان نسبت به بانوان در عبور از عرض تقاطع به زمان کمتری احتیاج دارند و این فرضیه نیز بر روی تعیین زمان قابل قبول تاثیرگذار است.

کلیدواژه ها:

عابر پیاده ، عبور از عرض ، روش راف ، زمان بحرانی