تاثیر بارگیری کوتاه مدت نانوذره سلنیوم و تمرین وامانده ساز بر شاخص های اکسایشی در بافت قلبی رت های نر

جهت انجام پژوهش، 36 رت نر ویستار دو ماه ه 200 8( گرم( بهطور تصادفی به چهار گروه کنترل 12( رت(، نانوسلنیوم 12( رت(، تمرین )شش رت( و نانوسلنیوم تمرین )شش رت( تقسیم شدند. بارگیری نانوذره سلنیوم )0/1 mg/kg/day( طی 14 روز به روش تزریق زیرصفاقی در گروه های دو و چهار صورت گرفت. سپس از گروه های یک و دو، شش رت انتخاب شد و نمونه برداری قلبی )درحالت استراحت( انجام پذیرفت. علاوه براین، برنامه تمرینی وامانده ساز برای گروه های سه و چهار بهمدت دو ماه اجرا گردید. پس از دو ماه، از تمام گروه ها )گروه های سه و چهار بلافاصله پس از آخرین جلسه تمرین؛ گروه یک و دو درحالت استراحت( نمونه برداری دوم بافتی بهعمل آمد. از آزمون تی مستقل با استفاده از نرمافزار اس.پی.اس.اس 21 و سطح آلفای پنج درصد )P<0.05( جهت بررسی تغییرات مالوندی آلدیید، گلوتاتیون پراکسیداز ، سوپراکسیددیسموتاز و ظرفیت آنتی اکسیدانی کل استفاده گشت. آزمون اول از نمونه های مرحله اول، نشاندهنده افزایش معناداری در گروه دو نسبت به گروه یک در ظرفیت آنتی اکسیدانی کل و گلوتاتیونپراکسیداز میباشد؛ اما در مالوندی آلدیید و سوپراکسیددیسموتاز تفاوت معناداری مشاهده نمیشود. آزمون دوم از نمونه های مرحله دوم نیز بیانگر افزایش معنادار در ظرفیت آنتی اکسیدانی کل در گروه دو نسبت به گروه یک میباشد؛ اما تفاوت معناداری در دیگر شاخص های پژوهش مشاهده نمیشود. علاوه براین، در آزمون سوم از نمونه های مرحله دوم، کاهش معناداری در مالوندی آلدیید و افزایش معناداری در ظرفیت آنتی اکسیدانی کل و گلوتاتیون پراکسیداز در گروه چهارم نسبت به گروه سوم مشاهده میگردد؛ اما تفاوت معناداری در سوپراکسیددیسموتاز به چشم نمیخورد؛ بنابراین، بارگیری کوتاه مدت نانوذره سلنیوم از میزان استرس اکسایشی ناشی از فعالیت وامانده ساز، کاسته و سیستم آنتی اکسیدانتی بدن را تقویت نموده است.

کلیدواژه ها:

نانوذره سلنیوم ، تمرینات وامانده ساز ، استرس اکسایشی ، بافت قلب