اثر انتقالی تجدیدنظرخواهی در نظام دادرسی مدنی ایران

امکان مرتکب شدن به اشتباه و خطا برای هر انسانی ممکن است و قضات دادگاهها از این موضوع، مصون نیستند، لذا لازم است حکم صادره مورد بررسی و تجدیدنظر قضات و دادگاههای بالاتر قرار گیرد. از جمله آثار تجدیدنظرخواهی، اثر انتقالی می باشد، بدین معنا که دعوا با تمام مسائل موضوعی و جکمی، از دادگاه بدوی به دادگاه تجدیدنظر منتقل می شود. در این پژوهش سعی بر آن شده تا با استعانت از روش توصیفی تحلیلی به بررسی ویژگی ها، شرایط، اختیارات، محدودیت های طرفین دعوا در خصوص ادعای جدید در مرحله ی تجدیدنظر و استنائات وارده بر این محدودیت ها، همچنین اختیار دادگاه تجدیدنظرنسبت به دادخواست مطروحه، وضعیت این اثر در حوزه های امور موضوعی و حکمی و ادله اثبات دعوا و طرح خواسته ی جدید در مرحله ی تجدیدنظر، بررسی و رویکرد حاکم تبیین شود. در مجموع نتایج حاصل از این پژوهش بیان کننده آن است که در مرحله ی تجدیدنظر، تجدیدنظرخواه برای اثبات ادعای خود و تجدیدنظرخوانده برای دفاع از آن ادعا، می توانند از ادله ی جدید استفاده نمایند. همچنین ارائه ادله ی جدید در صورتی که برای اثبات حقوق و دفاعیاتی باشد که در مرحله ی تجدیدنظر، قابل طرح می باشند، مجاز بوده و منعی ندارد.

کلیدواژه ها:

اثر انتقالی ، تجدیدنظرخواهی ، دو درجه ای بودن ، عناصر حکمی ، عناصر موضوعی