ارائه یک الگوریتم جدید مسیریابی بین لایه ای خود تطبیقی برای شبکه های موردی پرواز

شبکه های موردی پروازی گونه ای از شبکه های موردی سیار است که گره های آن را وسایل نقلیه موجود در آسمان تشکیل می دهند. مسیریابی در این شبکه ها به دلیل ویژگی های منحصر به فرد آن ها، نظیر سرعت بالای پهباد ها و توپولوژی بسیار پویا، همواره مورد توجه کمیته های تحقیقاتی بوده است. از آنجایی که در این شبکه ها، امکان ارسال به گره بعدی در تمامی مکان ها و ساعات برای پهباد ها وجود ندارد، پروتکل های مسیریابی تحمل پذیر تاخیر که ماهیت غیر متصل شبکه را در تصمیمات مسیریابی لحاظ می کنند، با اقبال بسیاری مواجه شده اند. اما پروتکل های ارائه شده در این حوزه، علی رغم مزایای بسیار، بدون توجه به نوع کاربرد بسته، عملیات مسیریابی را انجام می دهند. برخی از این پروتکل ها با اولویت دادن به راهبرد ارسال چندگامی بسته، موجب افزایش سربار شبکه و در نتیجه، تاخیر مضاعف بسته های اورژانس می شوند. برخی دیگر با اولویت دادن به راهبرد ذخیره و حمل، موجب تحویل بسته های اورژانس با تاخیر غیرقابل قبول می شوند. در این مقاله، برای حل چالش های مطرح شده، پروتکل مسیریابی بین لایه ای خود تطبیقی برای شبکه های موردی پرواز را ارائه کردیم که به صورت بین لایه ای و پویا، با در نظر گرفتن نوع ترافیک در لایه کاربرد و شرایط شبکه، تصمیمات مسیریابی مناسب را در هر زمان اتخاذ می کند. نتایج حاصل از ارزیابی های پروتکل پیشنهادی ضمن حفظ مزایای پروتکل های تحمل پذیر تاخیر و نرخ تحویل بسته های اورژانس را 35 تا 60 در صد بهبود می بخشد.

کلیدواژه ها:

شبکه های موردی پروازی ، پروتکل های مسیریابی ، پروتکل مسیریابی تحمل پذیر ، پروتکل مسیریابی با محدوده تاخیر ، خود تطبیقی