اثرات طراحی محصول با قابلیت تولید مجدد بر تقسیم بندی بازار و محیط

توسعه طراحی محصول با قابلیت تولید مجدد فرآیندی است که در آن محصول یا خدمتی جدید به بازار عرضه می شود. موفقیت این فرآیند را می توان با تعریف شاخص هایی که نشان دهنده میزان این موفقیت یا عدم موفقیت است. اندازه گیری کرد. اصطلاح توسعه محصولات جدید، هم در مورد محصولاتی که به طور کلی در دنیا جدید هستند و هم در مورد اعمال حداقل بهبود و تغییر در محصولات موجود به کار می رود. امروزه عمر بازار محصولات در حال کاهش است و پیش بینی می شود که نرخ توسعه محصولات در هر پنج سال دوبرابر شود. در نتیجه، محصولات جدیدی که نیازها و خواسته های مشتریان را برآورده سازند و از آن فراتر روند، عاملی کلیدی در حفظ و بهبود مزیت رقابتی به شمار می روند. در این مقاله به و تحلیل ابزارهای جدید در زمینه تولید محصول بود که ابعاد دیگر پایداری را همراه با محیط درنظر گرفت. بر اساس معیارهای ابعاد پایداری، در این مقاله یک طبقه بندی عمومی و گسترده تر برای بهبود درک این ابزار اخیر پیشنهاد شده است. مواردی که شامل دو جنبه از پایداری بودند، به عنوان ابزاری توسعه محصول جزئی (P-SPD) طبقه بندی شدند و مواردی که سه جنبه از پایداری را پوشش می دادند، به عنوان ابزار طراحی محصول پایدار (SPD) طبقه بندی شدند. تجزیه و تحلیل نشان داد که ابزار SPD به نسبت ابزارهای P-SPD کمتر استاندارد بودند. اکثریت ابزار P SPD و SPD هر دو بر اساس دیدگاه پرخه عمر بودند. با این حال، ابزار P-SPD در مراحل اولیه طراحی مفید بود. علاوه بر این، در این مقاله، مطالعات موردی ابزارها برای تفسیر کاربرد عملی آنها ارائه شده است. همچنین مشکلات مربوط به توسعه روش شناختی و کاربرد ابزاری را مورد بحث قرار داد. بر اساس این مشکلات، مسیرهای تحقیقاتی آینده ارائه شده است. در اصل، تلاش های هماهنگ و مسئولانه در میان کاربران، دولت ها، جوامع و محققان برای اطمینان از اجرای موفقیت آمیز ابزار ضروری است.

کلیدواژه ها:

طراحی محصول ، تولید مجدد ، تقسیم بندی بازار