بررسی زمینه گرایی در معماری بومی با تأکید بر گونه های جدید

شهر محصول دوره های تاریخی متعدد و حاصل روابط خاص میان وجوه اجتماعی، فرهنگی، انسان شناسی، جغرافیایی و اقتصادی است و معماری امروز نیز در آینده بخشی از تاریخ شهرها خواهد بود. آنچه که در ادامه استمرار حیات با نشاط و پرشور یک شهر لازمست تطابق ظرف محیط با مظروف انسان در یک روند تاریخی است. اخیراً بدلایل مختلف این سازگاری برهم خورده و گونه ای از ناهمگونی را رقم زده است. در این مقاله به بررسی گونه های موفق و نا موفق در زمینه معماری زمینه گرا پرداخته شده است و نتایج حاصل در قالب جدول به همراه نظریات نظریه پردازان در این زمینه ارائه گردید است.هدف این مقاله ارائه تعاریفی از روش زمینه گرایی به عنوان بستر قرارگیری آثار معماری و فهم درست از فلسفه تکنولوژی و کاربرد آن در معماری متناسب با ویژگی های محیطی است. نتایج نشان دهنده آن است که توجه به شخصیت محیط و الهام از آن نفی کننده خلاقیت نیست و تکنولوژی های جدید به عنوان یکی از وجوه معماری می تواند خود را با ویژگی های فرهنگی، اجتماعی، و محیطی سازگار نموده، تداوم تاریخ و هویت شهر را تسهیل نماید.

کلیدواژه ها:

زمینه ، هویت شهر ، خلاقیت ، اثر ، وحدت ، کلیت و تداوم