تطبیق اصول زمینه گرایی بر معماری بومی گیلان (نمونه موردی موزه میراث روستایی گیلان جلگه مرکزی)

روش های ساخت و ساز امروزی بر خلاف نمونه های بوم محور پیش از خود تعامل کمتری با زمینه ی طبیعی خود برقرار میسازند، این در حالی است که در معماری سنتی ایران زمین ، راه حلها و شیوه هایی جهت فراهم نمودن شرایط آسایش انسان با استفاده و جهت دادن به المان های جغرافیایی و طبیعی محل پیشبینی شده است . در اغلب روستاهای این سرزمین نیز همگونی و هماهنگی بافت روستاها با ساختار طبیعت و همچنین ارتباط تنگاتنگ آن با بنا مورد توجه ویژه ای قرار میگرفته است، همچنین سعی شده تا ساخت بنا کم ترین تاثیر مخرب را بر زمینه ی طبیعی زیستی خود داشته باشد . موزه ی میراث روستایی گیلان نمونه ای پر بار و غنی از معماری گذشته گیلان است که به نحوی شگفت آور با طبیعت پیرامون خود در آمیخته است . در مطالعه ی حاضر توجه به معماری بومی گیلان و رویکرد اقلیمی آن که تاکنون از جنبه های مهم پاسخگویی و ماندگاری آن بوده ، مورد تاکید قرارگرفته است . ضمن آشنایی با معماری بومی گیلان و تحلیل نمونه موردی که از جلگه ی مرکزی گیلان است، به بررسی تکنیک ها و روشهای بوم محور ساخت و ساز، به تطبیق فاکتورهای زمینه گرایی در این معماری پرداخته می شود . در این مقاله سعی گردیده است با نگاهی توصیفی تحلیلی و با استفاده از روش کتابخانه ای به بیان مفهوم –زمینه گرایی و ارتباط آن با پایداری پرداخته شود و ضمن بررسی مشخصات آن با تاکید بیشتر بر تکنیک های ساخت بومی با نگاهی به تدابیر تکنیکی که در معماری بومی گیلان در جهت پایداری محیط به کار رفته است پرداخته شود .

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، موزه میراث روستایی ، معماری بومی