بررسی تاثیر شهرسازی در رواناب حوزههای آبخیز شهری با استفاده از مدل SWMM (مطالعه موردی منطقه 22 شهری تهران)

شهرسازی، افزایش حجم رواناب، دبی اوج و کاهش کیفیت آب را به دنبال دارد لذا برای کم نمودن خسارت وتاثیرات زیست محیطی آن، برآورد دقیق مقدار رواناب و انجام عملیات کنترل رواناب شهری اجتناب ناپذیر می باشد. دراین تحقیق از شبیهساز SWMM به منظور بررسی تاثیر تغییر موقعیت و میزان کاربری اراضی در رواناب حوضهای به مساحت 260/35هکتار از منطقه 22 شهری تهران استفاده گردید. مقایسه هیدروگرافهای چهار الگوی فرضی نشان میدهد که افزایش 12 % فضای سبز در بالادست حوزه مورد مطالعه که دارای شیب بیشتری است موجب کاهش 14/75 درصد در میزان دبی اوج میگردد در صورتی که افزایش همین مقدار فضای سبز در پایین دست حوزه موجبکاهش 5/27 درصد در میزان دبی اوج میشود. همچنین با فرض سطوح نفوذناپذیر 25،50 ، 75 و 100% میزان رواناب منطقه به ترتیب 1/5 و 2/1 و 2/7 و 3 برابر شرایط قبل از توسعه گردیده است. نتایج این تحقیق بیان میدارد که حوزه آبخیز بالادست موجب افزایش 1391/95 متر مکعب حجم رواناب و و 12/2 متر مکعب برثانیه دردبی اوج گردیده است.

کلیدواژه ها:

حوزه آبخیز شهری ، رواناب ، SWMM ، کاربری اراضی