ریشه ها و سیر تحول در انبوه سازی در جهان و تحلیل قوانین انبوه سازی در ایران

روند شهرنشینی تحت تاثیر افزایش روز به روز جمعیت در جهان، در حال رشد است. دگرگونی هایی که انقلاب صنعتی از اواسط قرن هجدهم در انگلستان و با کمی تأخ یر در سایر ممالک اروپا در زمینه ی افزایش جمعیت و افزایش تولیدات صنعتی و ماشینی شدن سیستم های تولید کرد، مردم را وادار به مهاجرت از روستاها به شهرها برای تأمین مسکن و شغل کرد. پس از جنگ جهانی اول ومشکلات پس از جنگ نیاز به مسکن به شدت افزایش یافت. با پیدایش مصالح و روش های ساخت فن آورانه که ابتدا در پل ها استفاده می شد و پس از آن به سرعت وارد ساختمان سازی شد،سرعت ساخت و ساز به حداقل زمان خود رسید. نیاز به مسکن و سر پناه با نام انبوه سازی صنعتی اولین بار بعد از جنگ جهانی دوم، به کار گرفته گرفته شد. منظور ، ساخت ساختمان به صورت صنعتی و به مثابه یک خط تولید صنعتی است که رابطه تنگاتنگی با تکنولوژی دارد. نیاز به مسکن که بعد از غذا و پوشاک،سومین نیاز اصلی یک فردمحسوب می شود ؛ برای او امنیت را به دنبال دارد. بخاطر کمبود زمین و تولید مسکن ارزان قیمت ، کلان شهرها به ناچار پذیرای وجود ساختمانهای بلندمرتبه و حتی آسمان خراش ها شدند. در ایران اما انبوه سازی به گونه ای دیگر خود را نشان داد و بیشتر به نکرار یک فرم شبیه بود تا به مفاهیم اصلی انبوه سازی. این نوشتار ابتدا ریشه های انبوه سازی در جهان و سپس قوانین مربوط به انبوه سازی در ایران را به چالش می کشد.برای این مهم ، از روش تحقیق کتابخانه ای و تحلیلی مقایسه ای با ابزار مرور متون و اسناد تصویری و توصیفی در آخر استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

انبوه سازی ، تولید صنعتی مسکن ، کلان شهرها