نور، عناصر نورگیری و الگوی نورپردازی در مساجد اصفهان در دوره صفویه

نور در فضاهای معنوی نمادی بسیار مهم و پنهان است که در به وجود آوردن عنصر طبیعی ویژه برای هر فضا تاثیر بسزایی دارد که نشانه عالم لایتناهی و فضای معنوی می باشد که حضورش در معماری اسلامی (دوره صفویه) به ویژه مسجد که خانه اوست، تجلی می یابد. در صورتی که اصول حاکم در معماری مدرن که با عناصر شکلی و فرمال به کمال خود می رسد، فاقد عناصر هویتی و غیر از خلوص معنوی است که با بازشناسی اهمیت و نقش آن در معماری امروزی می توان با توجه به عناصر و نحوه بکارگیری نور در معماری گذشته جبران کرد. در این مقاله سعی شده به شیوه توصیفی با تعاریف پیش نیازها (عصر، اقلیم، سبک و عناصر معماری) به عنوان پیش نیاز، به بررسی نورگیرهای مختلف موجود در گنبد خانه مساجد اصفهان مقارن با دوره صفویه و تاثیر آن بر الگوی نورپردازی این مساجد پرداخته شود و امید بر این دارد که با تفهیم و بازشناسی معماری مطابق اقلیم در مساجد اصفهان، آینده در ساختمان ها همانند نیاکانمان شاهد به کارگیری نور به عنوان یک عنصر اثربخش باشیم.

کلیدواژه ها:

نوروزی ، معماری صفویه ، الگوی نورپردازی ، مساجد اصفهان