هنر دینی و وجوه افتراق آن با هنر غیردینی

در تفکر انسان دیندار، هستی امری مقدس و تجلی امر قدسی و ملکوتی است؛ نیستی وجود ندارد و با مرگ زندگی دیگر آغاز می شود. هنر دینی تذکر ذاتی به امر قدسی و الوهیت است. این هنر، مضامین مذهبی و الهی را روایت می کند. دینی بودن هنر از یک سو در بر گیرندهی موضوع هنری و از سویی دیگر شیوه ی شکل گیری ساختار صوری هنر است که توامان، بیان هنر را دینی می سازد.هنر دینی تجربه ای زیباشناختی از امر متعال و قدسی است و امر قدسی فراتر از ماده، ملکوتی و آسمانی خلق می شود. این هنر، مبتنی بر معرفتی با سرشت روحانی و مقدس است. هنر مقدس امری فرادینی و دارای راز و رمز بینش دینی و عارفانه ای است که در بر گیرنده ی کل صورت ها و تمدن های دینی بوده و به دینی خاص محدود نمی شود.در این مقاله سعی شده تا بینش دینی هنر بررسی شود و بنیان های نظری آن تبیین گردد و ویژگی های هنر دینی مطرح و وجوه افتراق آن از هنر غیر دینی مشخص گردد. فرضیات مقاله بر این استوار است که هنر دینی از مضمون و روایتی مقدس برخوردار بوده و خصلت و فعل عقل است و آن را توسط زیبایی متجلی می سازد. این هنر سرشار از رمز و تمثیل است و به واسطه ی آن زیبایی احدی یافته است. روش تحقیق در این مقاله کیفی است و با استناد بر منابع کتابخانه ای به تحلیل و بحث پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

هنر قدسی ، زیبایی ، هنر دینی ، هنر غیردینی ، نمادگرایی.