بررسی ازدواج موقت ازدیدگاه فقه اسلامی وحقوق

ازدواج موقت یا نکاح متعه داز جمله موضوعات فقهی و حقوقی در باب ازدواج می باشد، که از دیر باز مورد مناقشه و گفتگو بوده است. سابقه این بحث ها به زمان خلفاء راشیدین باز می گردد. عمده سخن در مورد حلال و یا حرام بودن آن در شریعت مقدس اسلام است. شیعیان به ویژه امامی ها آن را حلال و شاخه ای از ازدواج مشروع می دانند گرچه حالا در عمل این نوع ازدواج از رواج افتاده است. منابع علمی و اجتهادی مذاهب چهارگانه ی اهل سنت، ازدواجموقت را حکم منسوخ می دانند؛ یعنی در گذشته حلال بوده و بعد نسخ شده و حرام شده است و اکنون مرتکب آن ، فعل حرام انجام می دهد؛ اما در عرف عوام سخن از نسخ گفته نمی شود؛ بلکه ازدواج موقت را از اصل و ریشه حرام و خلاف شریعت برمی شمارند . مرحوم محمد جواد مغنیه دیدگاه عامه اهل سنت را در مورد ازدواج موقت چنین بیان مینماید: بسیاری از مردم متعه را به خاطر نادانی از حقیقت آن نوعی زنا و فجور می پندارند. آن ها باور دارند که فرزند حاصل از متعه در نزد شیعه امامیه از ارث پدر سهمی ندارد و با برادران خودکه حاصل ازدواج دائمی است ، شریک بازمانده اموال پدر نیست. در پندار ایشان، زوجه متعه عده ندارد و با مجرد پایان یافتن مدت ازدواج، میتواند از ازدواج مردی به نکاح مردی دیگری در آید. از این رو ایشان متعه را تقبیح نموده، منکر حکم آن گردیده اند وکسی که متعه را مباح شمارد، متهم به شناعت می کنند . در این مقوله ما به تبیین موضوع مطرح شده و سپس ارائه ی ادعاهای دو جانب، مرزها، شرایط و حدود ازدواج موقت و استدلال های بزرگان مذاهب چهارگانه به ویژه فقیهان حنفی در مورد حرمت آن و استدلال های فقیهان بزرگ امامی در مورد حلالیت آن است.

کلیدواژه ها:

ازدواج موقت ، مفهوم شناسی ، احکام ازدواج موقت ، تفاوت ازدواج دایم و موقت.