چالش های توسعه اکوتوریسم در مناطق تحت حفاظت سازمان حفاظت محیط زیست

جایگاه انسان به عنوان بخشی از اکوسیستم و تاثیر آن بر پویایی سیستم ها بر کسی پوشیده نیست. نیازهای رو به رشد انسان همراه با توسعه فضاهای شهری، تقاضای او را بر گذران بخشی از وقتش در عرصه های طبیعی صد چندان کرده است. مناطق حفاظت شده در کشور برای بقاء و پایداری خود از یک سو و ایفای نقش موثر در اهداف توسعه پایدار چاره ای جز انطباق با شرایط متحول جهان ندارند، این ضرورت که امروزه به رویکردی جدید در سازمان حفاظت محیط زیست نیز تبدیل گردیده، شرایط را برای توسعه اکوتوریسم در مناطق چهارگانه فراهم آورده است. این مناطق براساس تعاریف سازمان های بین المللی (IUCN) تعیین و هر کدام هدفی خاص را دنبال می کنند، علیرغم همه تهدید هایی که طی سال های گذشته این گونه مناطق را نشانه رفته اند؛ هنوز از جذابیت های اکولوژیکی و زیستی خاص خود برخوردارند و بکرترین تفرج گاههای کشور را می توان در این مناطق جستجو کرد. توان بالقوه ای که در صورت بهره برداری اصولی و پایدار ضمن ایجاد تحول در معیشت جوامع محلی و جلب مشارکت آنان زمینه ایجاد مطلوب ترین شکل حفاظت که همان حفاظت مشارکتی مردم مدار است را فراهم خواهد نمود. اکوتوریسم دارای مولفه هائی است که پایداری توسعه را تضمین می نماید. حفظ محیط زیست و تنوع زیستی، مشارکت جوامع محلی، آموزش و تفسیر از مهمترین مولفه های این نوع از گردشگری به شمار می روند. یکی از اهداف اصلی در حفاظت از زیست بوم ها در قالب مناطق تحت مدیریت غیر از حفظ تنوع زیستی نگهداری جاذبه های گردشگری برای بازدید علاقه مندان و سپردن آن به نسل های آینده است.

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم ، مناطق تحت حفاظت سازمان محیط زیست ، الزامات زیست محیطی ، رویکرد مدیریتی ، توسعه پایدار ، گردشگری پایدار