مقدمه ای بر مفاهیم و اجزای شورورزی

افزایش تولید در بخش کشاورزی و خوداتکایی در محصولات اساسی از اهداف مهم سیاست گزاران در قالب اقتصاد مقاومتی می باشد. حال آن که به دلیل محدودیت منابع آبی و بهره برداری ناصحیح از این منابع محدود، شاهد روند نزولی کیفی و کمی منابع آب و خاک و در نتیجه کاهش تولید در مناطق مختلف کشور هستیم. راهکارهای متعددی برای مقابله با این بحران متصور است. مدیریت آبیاری، افزایش بهره وری آب و تغییر الگوی کشت از جمله این راهکارها می باشند، که بر استفاده از منابع آب با کیفیت مناسب و یا نسبتا مناسب تکیه دارد. راه دیگر تغییر نگرش نسبت به منابع عظیم آب شور در کشور و استفاده از آنها در سامانه های شورورزی و کشاورزی شورزیست می باشد.در حال حاضر منابع آب و خاک با درجات مختلف شوری در بخش کشاورزی مورد بهره برداری قرار می گیرند. گندم، جو، چغندرقند، پنبه، نخیلات و پسته از مهم ترین محصولات نیمه متحمل به شوری هستند که با کاهش عملکرد قابل قبول، در این شرایط کشت می شوند. این همان مفهوم کشاورزی شورزیست می باشد. به عبارت دیگر در این نوع از کشاورزی، بهره برداری از منابع آب و خاک شور و حتی بسیار شور برای تولید محصولات زراعی و باغی اعم از شورزیست و غیر شور زیست می باشد. نوع ویژه ای از کشاورزی در شرایط بسیار شور شورورزی می باشد. در واقع این نوع کشاورزی هم از لحاظ سطح شوری منابع آب و خاک، هم از لحاظ مکان اجرای آن و نوع محصولات تولیدی با کشاورزی متعارف و کشاورزی شورزیست متفاوت می باشد.وجود حجم قابل توجهی از آب های سطحی و زیر زمینی شور، زه آب های کشاورزی و منابع عظیم آب در نوار ساحلی کشور که معمولا جایگاهی در کشاورزی شورزیست و متعارف ندارند را می توان به عنوان فرصتی در راستای افزایش تولید در سامانه های شورورزی بکار برد. شورورزی می تواند افق های جدیدی را در توسعه و تولید محصولات کشاورزی با استفاده از آب های بسیار شور باز کند. به طور کلی از شورورزی می توان به منظور افزایش تولید در بخش کشاورزی (خصوصا تولید علوفه، دانه های روغنی، پروتیینی)، آبزی پروری، کنترل ریزگردها با بهبود پوشش گیاهی در مناطقی که استفاده از منابع آب با کیفیت مناسب امکان پذیر نیست و ترسیب کربن استفاده اقتصادی نمود