بررسی وضعیت کاربری های ناهمگون شهر مشهد و روش های مداخله در آن

در یک قرن اخیر رویکرد مرمت و بهسازی بافت های ناکارآمد شهری در سیر تحول و تکامل خود از بازسازی،باززنده سازی، نوسازی و توسعه مجدد به بازآفریني و نوزایي (رنسانس) شهری رسیده و در این مسیر، از توجه صرف بهویژگي های کالبدی به عرصه تاکید بر ملاحظات اجتماعي، اقتصادی، فرهنگي و هنری رسیده است. بافت های ناکارآمدشهری پهن ههایي از شهر هستند که در مقایسه با سایر پهنه های شهر از جریان توسعه عقب افتاده، از چرخه تکامليحیات جدا گشته و به کانون مشکلات و نارسایي ها درآمده اند. با این وجود این بافت ها درصد بالایي از جمعیت شهری رادر خود جای داده و در عین حال از ظرفی تها و قابلیت های نهفته بسیاری برای توسعه های آتي درو نشهری برخوردارهستند. اما پرداختن به بافت های ناکارآمد شهرها و برنامه ریزی برای آنها، جدا از پرداختن به واقعیت های اقتصادی،فرهنگي و اجتماعي نبوده و مستلزم برنامه ریزی دقیق، جامع و واق عگرایانه است. در سال های اخیر بازآفریني شهری بهعنوان رویکرد جدید برای بهسازی و نوسازی این بافت ها مطرح شده است. بازآفریني شهری، فرآیند توسعه همه جانبه درعرصه های اقتصادی، اجتماعي، محیطي و کالبدی به منظور ارتقای کیفیت زندگي در محدوده ها و محله های هدف درپیوند با باقي شهر مي باشد و برنامه ریزی به منظور استفاده ی مجدد از فرصت ها و ظرفیت های موجود درون شهرهاسیاستي کارآمد در دستیابي به توسعه ی پایدار شهری است. گستره های وسیعي از شهرهای ایران به دلیل شهرنشینيشتابان دهه های گذشته به عنوان ظرفیت های توسعه قابل شناسایي اند. از این میان کاربری های ناهمگون مانند اماکن واراضي نظامي و انتظامي نظیر پادگان ها، اراضي بایر رها شده، انبارها، مراکز صنعتي و کارخانه های متروکه، زندان ها،آرامستان ها، فرودگاه ها و نیروگاه ها و ... فرصت های مناسبي برای استفاده ی مجدد هستند و بازآفریني آن ها در توسعه یشهرها نقشي تعیین کننده دارد.

کلیدواژه ها:

بافت های ناکارآمد ، کاربری های ناهمگون ، توسعه پایدار ، بازآفرینی شهری