تحلیل ساختاری روابط رهبری تحول آفرین و چابکی سازمانی با نقش واسطه ای درگیری شغلی در نظام سلامت

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر رهبری تحول آفرین بر چابکی سازمانی با میانجی درگیری شغلی است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری کلیه کارکنان درمانی و ستادی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه به تعداد ۴۵۰ نفر است که با استفاده از فرمول کوکران نمونه آماری این پژوهش( ۲۰۸ نفر) به شیوه نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های رهبری تحول آفرین بس و آوولیو(۱۹۹۵)، چابکی سازمانی اسپایدزر(۲۰۰۷) و درگیری شغلی شافلی و همکاران(۲۰۰۲) است. روایی ابزار از نظر متخصصین و پایایی مطابق آلفای کرونباخ گزارش شده است. روش تجزیه و تحلیل داده ها مدل یابی معادلات ساختاری است. نتایج پژوهش نشان داد که اثر مستقیم رهبری تحول آفرین بر چابکی سازمانی (۴۲/۰) مثبت و معنادار است. ؛ اثر مستقیم درگیری شغلی بر چابکی سازمانی (۳۹/۰) مثبت و معنادار است. همچنین اثر مستقیم رهبری تحول آفرین بر درگیری شغلی (۸۷/۰) مثبت و معنادار است. اثر غیر مستقیم رهبری تحول آفرین بر چابکی سازمانی با میانجیگری درگیری شغلی(۳۴/۰) مثبت و معنادار است و اثر کل رهبری تحول آفرین بر چابکی سازمانی نیز (۷۶/۰) مثبت و معنادار است. براساس نتایج این پژوهش مشخص گردید که رهبری تحول آفرین به طور مستقیم بر درگیری شغلی و به طور غیر مستقیم بر چابکی سازمانی تأثیر می گذارد. لذا بهره گیری از ویژگی های رهبری تحول آفرین و تقویت آنها توسط مدیران توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

رهبری تحول آفرین ، درگیری شغلی ، چابکی سازمانی ، نظام سلامت