تأثیر آموزش مهارت‌های ارتباط با بیمار به روش ایفای نقش بر خودکارآمدی دانشجویان پرستاری

مقدمه: آموزش مهارت‌های ارتباط حرفه‌ای می‌تواند در توسعه خودکارآمدی فراگیران مؤثر باشد. در آموزش ارتباط با بیمار بر استراتژی‌های فعال و دانشجو ـ محور مانند ایفای نقش، تأکید بیشتری شده است. ازاین‌رو مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزشِ ارتباط با بیمار به‌روشِ ایفای نقش، بر خودکارآمدی دانشجویان پرستاری انجام شد. روش‌کار: این مطالعه نیمه‌تجربیِ دوگروهی، با طرح قبل و بعد انجام شده است. از بین ۱۵ گروه از دانشجویانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به‌صورت تصادفی، چهار گروه به‌روش ایفای نقش (۳۲ نفر) و چهار گروه به‌روشِ آموزش روتین (۳۲ نفر) انتخاب شدند. دانشجویان، پرسش‌نامه خودکارآمدی Sherer را در ابتدا و انتهای مطالعه کامل کردند. مداخله شامل برنامه آموزشی ارتباط با بیمار بود که به‌روشِ ایفای نقش در دوره کارآموزیِ فراگیران اجرا شد. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۶ و با سطح معنی‌داری ۹۵% تجزیه‌وتحلیل شد. یافته‌ها: دانشجویانِ گروه ایفای نقش و گروه کنترل از نظر ویژگی‌های فردی با یکدیگر مشابه بودند. اگرچه نمرات خودکارآمدی دانشجویانِ گروه کنترل در ابتدای ورود به مطالعه از گروه ایفای نقش بیشتر (۰/۰۵>P) بود، پس از تعدیل نمرات بدو ورود، آزمون واریانس مشترک، پیشرفت قابل ملاحظه‌ای در نمره خودکارآمدی دانشجویانِ گروه ایفای نقش نشان داد (۰/۰۰۱>P). نتیجه گیری: به‌کارگیری روش آموزشی ایفای نقش در مقایسه با روش آموزش سنتی، می‌تواند به ارتقای خودکارآمدی دانشجویان پرستاری کارشناسی منجر شود.

کلیدواژه ها:

Education ، Role-Play ، Nurse-Patient relationship ، Self-Efficacy ، Nursing students ، آموزش به‌روشِ ایفای نقش ، ارتباط با بیمار ، خودکارآمدی ، دانشجویان پرستاری