بررسی رابطه بین تمایزیافتگی خود و طلاق عاطفی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی بین تمایزبافتگی با طلاق عاطفی انجام شد. پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و تحقیق از نوع مدل یابی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه مراجعین (زن یا مرد) مراجعهکننده به مرکز مشاوره بهزیستی و مشاوره امین شهر قاین در شش ماهه دوم سال 1397 و نیز سه ماهه نخست سال 1398 که گرفتار طلاق عاطفی بودند، تشکیل داد 281 نفر. بر اساس جدول مورگان و کرجسی حجم نمونه تعیینشده، 162 نفر به دست آمد و برای انتخاب آنان از روش نمونه گیری در دسترس و داوطلبانه استفاده شد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه طلاق عاطفی توسط گاتمن (2008)، پرسشنامه سبک هویت برزونسکی (1972) و تمایزیافتگی اسکورن (2003) استفاده شد. برای بررسی فرضیه های پژوهش از ضریب مسیر و تحلیل رگرسیون ساده و چندگانه استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که تمایزیافتگی خود واسطه ی مناسبی برای رابطه ی سبک های هنجاری، اجتنابی و تعهد با طلاق عاطفی است. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که 77 درصد از واریانس مشاهده شده در تمایزیافتگی خود از طریق سبک های هویت؛ و 36 درصد از واریانس مشاهدهشده در طلاق عاطفی از طریق تمایزیافتگی خود توجیه می شود. در راستای نتیجه گزارش شده، برگزاری کارگاه های آموزشی در زمینه تمایزیافتگی و نیز سبکهای هویت برای زوجین عادی و حتی زوجین درگیر طلاق عاطفیپیشنهاد میشود.

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی خود ، سبکهای هویت ، طلاق عاطفی.