مقایسه تاثیر دو پروتکل‌ متفاوت گرم کردن کششی بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی بازیکنان فوتبال جوان

 هدف: برای دستیابی به پیشرفت­های مضاعف در ورزش حرفه­ای بررسی پروتکل­های جدید تمرینی، به­ویژه استفاده از اثر تمرین گرم کردن کششی بر فاکتورهای آمادگی جسمانی ضروری است. پژوهش حاضر با هدف مقایسة پروتکل گرم کردن همزمان کشش ایستا-پویا قبل از تمرین تناوبی شدید هوازی و تمرین تناوبی فوتبال بر عوامل آمادگی جسمانی بازیکنان جوان فوتبال انجام شد. روش شناسی: 24 بازیکن فوتبال جوان (3±18سال،سن،4±176سانتی­متر قد و 4±68کیلوگرم وزن) انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 12نفره قرار گرفتند. تمرینات به مدت 6هفته، شش جلسه در هفته (سه روز متوالی تمرین و یک روز استراحت) و هر جلسه به مدت 60دقیقه انجام شد.یک؛ شامل تمرین گرم کردن کشش هم­زمان ایستا و پویا 8 ثانیه­ای سپس اجرای 4 نوبت دویدن 4 دقیقه­ای با شدت 95 درصد ضربان بیشینه بود و تمرین گروه دوم؛ شامل تمرین گرم کردن کشش هم­زمان ایستا و پویا 15ثانیه­ای سپس اجرای 4 نوبت 4 دقیقه­ای بازی فوتبال در زمین کوچک بود. قبل و بعد از دوره؛ شاخص های انعطاف­پذیری، دوی سرعت، توان انفجاری، چابکی،درصد چربی زیر جلدی آزمودنی ها ارزیابی شد. یافته‌ها: یافته­های تحقیق نشان داد، دو مدل تمرین گرم کردن موجب افزایش معنی­دار انعطاف­پذیری، توان بی­هوازی، سرعت و چابکی و کاهش معنی­داری در درصد چربی زیر پوستی شد (05/0p≤). با این حال، توان بی­هوازی و انعطاف پذیری، درگروه دوم در قیاس با گروه اول، به میزان بیشتری افزایش یافت (05/0p≤). نتیجه‌گیری: به طور کلی اجرای تمرین هوازی شدید و بازی در زمین­های کوچک پس از پروتکل گرم کردن کششی با دوره­های زمانی منتخب باعث توسعه ویژگی­های زیست حرکتی آزمودنی­ها به خصوص پس از کشش 15ثانیه­ای شد، و نقش مؤثری در بهبود انعطاف پذیری، چابکی، توان و سرعت آزمودنی­ها داشت .

کلیدواژه ها:

تمرین کششی ، عوامل آمادگی جسمانی ، بازیکنان فوتبال ، چابکی