مقایسه روش های زمین آماری در برآورد بارندگی (مطالعه موردی: دشت فیض آباد- مهولات)

بررسی تغییرات مکانی و تعمیم پارامترهای اقلیمی از جمله بارندگی به سطح حوزه آبخیز بدون در نظر گرفتن ارتباط مکانی و موقعیت فضایی ایستگاه های هواشناسی برآورد کننده بارندگی امکان پذیر نبوده و در نتیجه استفاده از روش های زمین آمار جهت بررسی این متغیرها ضروری می باشد. در پژوهش حاضر با توجه به تغییرات مکانی و زمانی بارندگی در دشت فیض آباد- مه ولات، اطلاعات بارندگی ایستگاه های هواشناسی منطقه و اطراف آن بین سال های آبی ۱۳۸۸ الی ۱۳۹۰ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند تا روش مناسب زمین آمار برای تجزیه و تحلیل اطلاعات در منطقه مشخص شود. گرچه مقادیر بارندگی روی زمان و مکان تغییر می کنند، اطلاعات متوسط سالانه برای تجزیه و تحلیل مکانی اطلاعات انتحاب شدند. پس از کنترل و بررسی کیفیت داده های موجود، با توجه به ویژگی های روش های مختلف زمین آمار و با تکیه بر نتایج تحقیقات گذشته، روش های زمین آمار مختلف شامل ۱- چند جمله ای محلی (local polynomial) با تابع های هسته: نمایی، گوسی، اپانکنیکو، چندجمله ای و کوآرتیک، ۲- کریجینگ با توابع مختلف سمیواریوگرام پایدار، نمایی، گوسی، جی بسل و کروی و ۳- کوکریجینگ (با داده های کمکی ارتفاع ایستگاه های بارانسنجی از سطح دریا) با توابع مختلف سمیواریوگرام نمایی، گوسی و کروی مورد مقایسه قرار گرفتند. با استفاده از اعتبار سنجی متقابل و با توجه به یک معیار آماری تعریف شده که دو معیار متداول خطا را ترکیب می کند، مدل برتر روش چند جمله ای محلی با تابع هسته اپانکنیکو انتخاب گردید.

کلیدواژه ها:

زمین آمار ، چند جمله ای محلی ، کریجینگ ، کوکریجینگ