بررسی آزمایشگاهی بهینهترین طرح اختلاط بتن اسفنجی حاوی افزودنی ژل میکروسیلیس بر پایه بیشینه مقاومت فشاری و نفوذپذیری

از ایده های جالب و کارآمد در روسازی ها و کفپوش معابر استفاده از بتنی نفوذپذیر به نام بتن اسفنجی یا متخلخل است. از بتن اسفنجی که دارای مزایای اقتصادی و به خصوص زیستمحیطی فراوانی است میتوان در کاهش رواناب هنگام بارندگی، به تاخیر انداختن ورود آب باران به سیستم فاضلاب به دلیل جذب آن توسط زمین، اصلاح کیفیت آبهای زیرزمینی به دلیل عدم عبور آب از سطح زمین و تماس با آلودگیهای احتمالی استفاده کرد. در این پژوهش از چهار طرح اختلاط متفاوت برای سه دانهبندی سنگدانه که در حالت کلی ۱۲ طرح اختلاط را در بر میگیرد، استفاده شده که شامل نمونه بتنهای معمولی و دارای افزودنی ژل میکروسیلیس بودهاند. در انتها بر روی آنها آزمایشهای مقاومت فشاری و نفوذپذیری صورت گرفته است. نتایج بدست آمده از پژوهش نشان میدهد بتنهایی که چگالی بیشتری یا به عبارتی دانهبندی ریزتر داشتند مقاومت فشاری به میزان ۹ مگاپاسکال بیشتری را نشان داده اما ۱۵درصد نفوذپذیری کمتری را دارا میباشند. به طور کلی مطابق نتیجه این آزمایشات عوامل موثر بر چگالی بتن اسفنجی را می توان اندازه سنگدانهها، کارایی و میزان ژل میکروسیلیس بیان کرد. ژل میکروسیلیس به دلیل دارا بودن فوقروانکننده کارایی، مقاومت و دوام بتن را افزایش داده ولی موجب کاهش تخلخل بتن میشود اما به گونهای که باز هم نفوذپذیری آن نسبت به بتن معمولی قابل قبول است. در نهایت بهینهترین دانهبندی برای مقاومت فشاری و نفوذپذیری مطلوب در دانهبندی شماره۳ این پژوهش بدست آمده است که در آن نصف سنگدانهها از باقیمانده های الک۸/۳ و نصف دیگر از باقیماندههای روی الک ۴ تشکیل شده و بسته به این که نیاز به مقاومت یا نفوذپذیری بیشتر باشد میتوان با پارامترهایی همچون نسبت آب به سیمان، نسبت شن به سیمان و افزودن میکروسیلیس ویژگی مورد نظر را بدست آورد که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

ژل میکروسیلیس ، نفوذپذیری بتن اسفنجی ، طرح اختلاط ، بتن اسفنجی