نقش عوامل طبیعی در پایداری سکونتگاههای روستایی (مطالعه موردی: شهرستان سبزوار)

 پیدایش سکونتگاههای بشری و به ویژه روستاها بر پایهی عوامل طبیعی مانند آب و خاک مناسب استوار بوده است. منطقهی سبزوار با فراهم نمودن این عوامل، از گذشتههای دور به عنوان یکی از مهمترین کانونهای سکونت بشری در شرق ایران محسوب میشود. نتایج نشان میدهد که رابطهای معنیدار و نسبتا قوی بین دادههای طبیعی یعنی موقعیت، آب و اراضی کشاورزی و روند تحولات جمعیت در دوره ۸۵-۱۳۴۵ به عنوان یکی از شاخصهای پایداری سکونتگاههای روستایی برقرار است، به نحوی که میزان همبستگی بین موقعیت روستا و رشد سالانه جمعیت ۲۱۶/۰ می باشد. باتوجه به یافتههای پژوهش، راهکارهای اجرایی برای تداوم پایداری سکونتگاههای روستایی شامل بهرهبرداری بهینه از منابع آب و خاک، تقویت بنیانهای اقتصاد روستایی، مدیریت اراضی کشاورزی، تعیین الگوی کشت و اصلاح الگوی مصرف آب کشاورزی پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

جمعیت روستایی ، موقعیت ، شیب ، ارتفاع ، آب ، اراضی کشاورزی