استعاره در سوره های حمد و بقره از دیدگاه محی الدین درویش و تطبیق با ترجمه های فارسی

مجاز یکی از صنایع بیانی است و به دو قسم استعاره و مجاز مرسل تقسیم می شود. از آنجا که مجاز، در زیباآفرینی آیات نقش دارد، ترجمه آن نیز نیازمند دقتی برای رساندن معنای مقصود است. پژوهش کنونی در نظر دارد استعاره های سوره حمد و بقره را بر اساس نظر محی الدین درویش استخراج کرده و پس از توضیحی کوتاه درباره استعاره شکل گرفته و مقصود آن، به بهترین ترجمه موجود بپردازد. هدف این نگاشته، ارائه ترجمه ای مناسب برای آیات استعاره دار سوره های حمد و بقره است. نوشتار حاضر برای نخستین بار به تطبیق استعاره سوره های حمد و بقره بر برخی از ترجمه های فارسی پرداخته و در سه بخش استعاره های تصریحیه، استعاره های تصریحیه تلفیقی و استعاره های تمثیلیه و مکنیه و مکنیه تبعیه مطالب خویش را سامان می دهد.

کلیدواژه ها:

استعاره مکنیه ، استعاره تصریحیه ، ترجمه تلفیقی ، ترجمه ارتباطی ، ادبیات عرب ، زبان قرآن ، علوم و معارف قرآن