ناسازه های سیاستگذاری فرهنگی در ایران، پیشنهاد یک مدل مطالعاتی

انواع مختلفی از ناسازگاریها در سیاستگذاری فرهنگی ایران وجود دارد. هدف این نوشتار تحلیل نقش ناسازه های شناختی در ایجاد ناهماهنگی میان محتوای سیاستهای فرهنگی با ارزش ها و هنجارهای ذی نفعان آن سیاست است. هدف این مقاله ارائه یک مدل پیشنهادی برای مطالعه و تحلیل این قبیل ناسازهها است. با بهرهگیری از روش تحلیل نظری و با تکیه بر رویکردهای شناختی در سیاستگذاری عمومی شامل «پارادایم سیاستگذاری»، «مرجعیت» و «چارچوب ائتلاف حامی» تلاش شده است تا یک چارچوب پیشنهادی برای مطالعه ناسازههای سیاست فرهنگی ارائه شود. به همین دلیل و بهطور خاص زمینههای اجتماعی شکلگیری ناسازهها در نظام قشربندی جامعه ردیابی شده است، زیرا نظام قشربندی بازنمای تنوعات فرهنگی و ذخائر شناختی متنوع است. تفاوت منابع شناختی و مرجعیت‎های فکری سیاستگذاران و ذی نفعان سیاستها که حاصل تعلق به قشرهای متفاوت است موجب جهت گیریهای فرهنگی ناسازگار میشود. همچنین نقش گروههای اقتصادی و سیاسی ذینفوذ، لابیگرها و گروههای مرجع نیز بارز است. این واسطهها برخی از مرجعیت ها را برای سیاستگذاران برجسته کرده و با تاثیر بر سازمان و ائتلاف سیاستگذاران تلاش میکنند سیاستها را به سمت منافع خود، هدایت کنند.

کلیدواژه ها:

سیاستگذاری فرهنگی ، ناسازه ، ایران ، قشربندی اجتماعی ، رویکردهای شناختی