بررسی جلوه های طبیعت در اشعار منوچهر آتشی

وصف طبیعت از دیرباز از مضامین اصلی شعر فارسی به شمار می آید. جلوه های طبیعی و رمزپردازی با استفاده از عناصر متنوع پیرامون، همیشه دستمایه ساخت اثر ادبی - خاصه شعر- برای سرایندگان بوده است. اقلیم و محیط زندگی شاعر عامل موثری در این تصویرآفرینی به شمار میرود. با آغاز شعر نو، ویژگیهای اقلیمی در شعر گویندگان نوپرداز برجستگی افزون تری یافت. شعر منوچهر آتشی مصداق بارز این ادعاست که با نگاهی فراگیر اقلیم جنوب را میکاود و دستمایه ی شعر خویش قرار میدهد. منوچهر آتشی را بهعنوان اسطوره ادبیات جنوب ایران میشناسند. استفاده از رمانتیسم به ویژه در طبیعت از درونمایه های اصل ی شعر او به شمار می رود؛ همچنین علاقه این شاعر بلندآوازه به زادگاه خویش و فراوانی واژه ها ی محلی، وی را از دیگر ادیبان معاصر متمایز میسازد. اغلب اشعار آتشی با درونمایه بومی بودن، طبیعت گرایی، اساطیری و حماسی و گاه عاشقانه شکل گرفته اند. از این میان موضوع بومی گرایی و طبیعت جنوب و بنمایه ها ی تاریخی و اسطوره ای در اشکال گوناگون روایتهای کهن بشر به چشم میخورد. این مقاله میکوشد جلوه های طبیعت را در شعر آتشی بررسی کند و با مطالعه ی تمام اشعار وی، دسته بندی معناداری از رویکرد این شاعر به طبیعت ارائه دهد. تقسیم بندی ای که نشان میدهد این شاعر، عناصر طبیعی را برای القای چه موضوعی، به کار گرفته است و هدف وی در استفاده از جلوه های طبیعت چیست؟

کلیدواژه ها:

منوچهر آتشی ، وصف طبیعت ، نمادپردازی ، همذات پنداری با طبیعت ، تقابل با زندگی شهری.