عوامل خطرزای آسیب های اسکلتی عضلانی دانشجویان افسری در طول دوره آموزش نظامی پایه

مقدمه: بروز آسیب های اسکلتی عضلانی در طول دوره آموزش نظامی پایه شایع است اما اطلاعات اندکی در زمینه عوامل خطرزای این آسیب ها وجود دارد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی رابطه بین راستای استاتیک اندام تحتانی به عنوان عامل خطر و آسیب ها اسکلتی عضلانی دانشجویان افسری در طول دوره آموزش نظامی پایه بود. روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر از نوع همبستگی ۱۵۸ نفر از دانشجویان افسری یکی از مراکز آموزش نیروی زمینی در استان اصفهان در این مطالعه شرکت کردند. تمام آزمودنی ها قبل از آغاز دوره آموزشی نظامی پایه مورد ارزیابی قرار گرفتند. شاخص توده بدنی، افت ناوی، زاویه Q و انعطاف پذیری عضله همسترینگ این دانشجویان اندازه گیری شد. همچنین آسیب های اسکلتی عضلانی که در طول دوره آموزشی پایه هفت ماهه اتفاق افتاد به صورت آینده نگر ثبت گردید. یافته ها: چهل درصد از آزمودنی ها در طول مدت مطالعه حداقل یک آسیب اسکلتی عضلانی را تحمل کردند. نتایج آزمون لجستیک رگرسیون نشان داد که دانشجویانی که افت ناوی پای برتر (۱۶/۴OR=، ۰۳۸/۰p=) و زاویه Q پای برتر (۷۹/۱OR=، ۰۰۱/۰p=) بیشتری دارند و همچنین امتیاز کمتری در آزمون بالا بردن پا (۰۸/۰OR=، ۰۰۱/۰p=) به دست آورده اند، در معرض ریسک بالاتری برای آسیب دیدگی قرار داشتند. نقطه برش شاخص افت ناوی ۶/۰ سانتیمتر و نقطه برش زاویهQ پای برتر ۵/۱۳درجه بود. این بدان معنی است که دانشجویانی که شاخص افت ناوی آنها بیشتر از ۶/۰ سانتیمتر باشد ۰۷/۲ برابر سایرین و آزمودنی هایی که زاویهQ پای برتر آنها بیشتر از ۵/۱۳درجه بود ۱۴/۲برابر سایر دانشجویان مستعد بروز آسیب اندام تحتانی هستند. بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که سنجش راستای اندام تحتانی مانند زاویه Q و افت ناوی می توانند دانشجویان در معرض بروز آسیب های اندام تحتانی را در طول مدت آموزش پیش بینی نماید. بنابراین پیشنهاد می گردد قبل از جذب دانشجویان این شاخص ها مورد ارزیابی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Military Personnel ، Risk Factors ، Injury ، Musculoskeletal System ، نیروهای نظامی ، عوامل خطرزا ، آسیب ، سیستم اسکلتی عضلانی