استنادپذیری ادله الکترونیکی با تمرکز بر ثبت نام و ارائه ی سرویس بر بسترهای دیجیتال

امروزه یکی از چالش هایی نظام های حقوقی که با رو به رو می باشد موضوع استنادپذیری ادله الکترونیکی می باشد با این توضیح که به دلیل شکل و ماهیت متفاوت این ادله نسبته به ادله سنتی، اغلب محاکم برای پذیرش اعتبار آن سخت گرانه عمل می نمایند. از سویی دیگر شرکت های ارائه خدمات تلفن همراه مانند ایرانسل به دلیل وجود معایب فرایند کاغذی و فیزیکی ثبت نام سیم کارت، در پی استفاده از فناوری های الکترونیکی در حوزه انعقاد قرارداد فروش سیم کارت می باشند؛ انعقاد قرارداد به شیوه ی الکترونیکی نیازمند بسترهای متناسب با آن است که یکی از مهمترین آن، امضایی است که مشترک به صورت الکترونیکی باید ذیل قرارداد الکترونیکی فروش درج نماید، در این بین مشکلی که ممکن است از رسیدن بدین مطلوب جلوگیری نماید، ایرادات وارده از سوی محاکم به اعتبار و ارزش اثباتی امضا الکترونیک می باشد؛ علی ایحال با توجه به ظاهر مواد قانون تجارت الکترونیکی که به طور صریح امضا الکترونیکی را در حکم امضا بر روی کاغذ می داند و از حیث استنادپذیری تفکیکی میان نوع امضا (مطمئن- ساده) انجام نداده است، می توان حکم نمود که امضا ساده(با قلم نوری) نیز حداقل دارای اثر امضا بر روی کاغذ می باشد؛ می توان اضافه نمود که حتی در صورت اشکال رویه قضایی به امضا الکترونیکی ساده، بر طبق دکترین حقوقی می توان اثر انگشت را جایگزین امضا دانست، چرا که رویه ی عملی دولت و محاکم و مواد قانونی موجود ازجمله «آیین نامه اجرایی قانون جامع حدنگار» بر اعتبار و استنادپذیری اثر انگشت دیجیتال صحه می گذارد.

کلیدواژه ها:

ادله الکترونیکی ، امضا الکترونیکی ، استنادپذیری ، قرارداد.