تاویل در اندیشه ابن عربی و ابن سینا

نویسنده این اثر در مقام طرح اندیشه ابن سینا(۴۱۶- ۳۵۹ ق) در باب چیستی، چرایی، مبانی، قلمرو و چگونگی تاویل و تبیین عرفانی آن است. نزد ابن سینا تاویل بر عمل زدودن حجاب از چهره حقیقت برای رسیدن به چهره ناب آن اطلاق می شود که در خواب و دین پیاده می شود. چرایی تاویل را ذات پیچیده حقیقت و نیاز انسان به شکافتن آن موجه می کند. عارف بر اساس آموزه عوالم و ولایت، همزبان ابن سینا است. عمل تاویل بر مبانی هستی شناسانه(لایه های عمیق هستی) انسان شناسانه( قدرت و شان آدمی در درک این حقایق) و معرفت شناسانه(لایه های متنوع در معرفت آدمی) استوار است. عارف با آموزه ظهور و بطون و سخن از سلوک پذیری نفس آدمی، همراه ابن سیناست. چگونگی تاویل، در افق رمزین بودن دین و رمزگشایی از حقایق آن قابل فهم است. اینجا تفکر مشایی ابن سینا غالب می شود و عارف ناخرسندانه به آن می نگرد. هدف نویسنده، استنطاق این اندیشه، توسع بخشیدن به آن و فهم نقاط قوت و کاستی احتمالی اش در ساحت مسائل جدید و رویکرد فرافلسفی عرفان نظری است و روش او تدقیق و تحلیل فلسفی عقلی در واژگان و گزاره هاست. 

کلیدواژه ها:

تاویل ، ابن سینا ، عارف ، حقیقت ، دین