طبقه بندی عناصر وابسته به مفهوم سازگاری در معماری بر اساس مقیاسهای عملکردی

انتقال هر مفهومی از علوم پایه به علوم مهندسی مستلزم شناخت و برقراری ارتباط میان رشته ای در مقیاسی متناظر است. درحقیقت این مقیاس است که همچون پلی رشته های مختلف را به هم مرتبط می کند. استفاده از ویژگی های زیستی در سایر رشته های علمی، به دلیل تکامل و آزمون بلندمدت آن ها، دارای جایگاه ویژه ای است. سازگاری ازجمله خصوصیات اصلی جانداران است که موجب بقای جاندار در شرایط متغیر محیط می شود و تکامل جانداران را در درازمدت به دنبال دارد. مفهوم سازگاری در معماری شامل رویکردهای مختلف عملکردی، سازه ای، کالبدی، فرهنگی، و اقتصادی می شود. برداشت های متفاوتی از این مفهوم بسته به نوع رویکرد عرضه شده است، بر همین اساس، ضرورت دارد تا در زمان انتقال مفاهیم از دانش مبنا به معماری به مقیاس آن توجه شود. در این پژوهش با بررسی مقیاس های سازگاری در دانش مبنا و تعریف مقیاس متناظر آن ها در معماری، نوعی طبقه بندی سطوح مختلف مفهوم سازگاری در معماری عرضه می شود؛ تعیین مقیاس های متناظر در زمان انتقال مفاهیم منجر به تسهیل در استفاده از آن در معماری می شود. در این پژوهش پس از بررسی مفهوم سازگاری در علوم زیستی بر اساس مقیاس ها و خصوصیات شاخص آن ها، به انتقال این مفهوم به حوزه معماری با استفاده از رویکردی راه حل محور پرداخته می شود. روش این تحقیق قیاسی است و از سطوح کلان مفهوم سازگاری در دانش مبنا آغاز و تا سطوح خرد آن تفکیک می شود. درنهایت، مفهوم سازگاری در مقیاس های مختلف محیط مصنوع بررسی و عناصر مرتبط با مفهوم سازگاری بر این اساس طبقه بندی می شود. ارتباط میان دو حوزه مورد نظر بر اساس معرفی واحدهای تحلیلی، با عنوان نقطه مبنا، در گام نخست برقرار و ترازهای هم پیوند در گام بعدی تعیین می گردد؛ با این رویکرد از سوء برداشت های مفهومی، که در زمان انتقال الگوها، به دلیل تداخل مقیاس های نامرتبط دو حوزه، امکان پیش آمدن دارد، جلوگیری می شود.

کلیدواژه ها:

سازگاری ، مقیاس عملکردی ، طبقهبندی ، فرایند انتقال