نقش برون گرایی طراحی پارک ها در بهسازی منظر شهری (نمونه موردی باغ بلند شیراز)

پیشینه صد ساله ایده ادغام طبیعت در شهر و شکل گیری مفهوم »فضای سبز شهری « به منظور تقویت تعامل انسان و محیط زیست در فضاهای شهری تأثیر مهمی در تقویت رابطه نظام طبیعی با نظام مصنوع در فضاهای شهری داشته و فضای سبز را به عنوان ریه های شهر وطبیعت اجتماعی شده در سطح جوامع پسا صنعتی گسترش داده است. اما به نظر می رسد میراث درون گرایی فضاهای انسان ساخت کهمعمولاً در طول تاریخ معماری و شهرسازی تکرار شده است، به شیوه طراحی پارک های شهری نیز سرایت کرده و پارک های شهری را هم عمدتاً به فضاهایی درون گرا تبدیل کرده است. لذاست که می بینیم پارک های شهری امروز ما غالباً بجز ارائه پوسته ای سبز در بدنه معابر شهری نقش فعال کمرنگی در شکل دهی به منظر شهری دارند. این مقاله با استفاده از روش تحلیلی - کاربردی به ارزیابی بصری منظر شهری حاصل از »باغ بلند « شیراز که به عنوان پارکی حاشیه ای در ضلع شمالی بلوار شهید چمران این شهر احداث شده می پردازد و نقش شیوه طراحی آن را در منظر سازی این بدنه مورد بررسی قرار می دهد. این مطالعه نشان می دهد رویکرد برون گرایی در طراحی پارک های شهری می تواند نقش موثری در تقویت مؤلفه های کیفی منظر شهری ایفا کند. قابلیتی که میزان ارزشمندی آن در فضاهای شهری کمتر از ارزشمندی ظرفیت های اکولوژیکی فضای سبز شهری نمی باشد.

کلیدواژه ها:

طراحی پارک ، منظر شهری ، برون گرایی ، درون گرایی ، باغ بلند